هیچ تفاوتی بین داروی ایرانی و خارجی نیست؟

من یک بیمار تالاسمی هستم، من یک مریض هستم، من خواستم بگم وزیر و رئیس سازمان غذا و دارو و امثالهم؛ یک مریض یا امثال من به ایشان مهم نیست و کسی به دادمان نمیرسه و اهمیت نمیده که بیماران تالاسمی که به داروی دیسفوناک تولید داخل حساسیت داره و نمیتونن مصرف کنند و دیگر بیماران تالاسمی که مثل من بیمار خاص هستن و توان خرید داروهای خارجی رو ندارن باید چکار کنیم؟ بله داروی ایرانی رایگان هست ولی به آن حساسیت شدید دارم، نمیتوانم مصرف کنم. داروی خارجی آن به اسم دیسفرال به بهانه حمایت از تولید داخل پولی شده است حال ما که توان خرید داروهای خارجی و نمونه های خوراکی آهن زدا رو نداریم محکوم باید محکوم به مرگ بشیم؟
دولت بیماران رو حمایت میکند ولی حمایتشان باید با توجه به بیمار همراه باشد نه تولید داخلی یا داروساز یا شرکت خاصی، انسان یا انسانیت باید مهم تر از خروج پول یا ارز برای دولت باشد.
یه گلایه دیگه باید بکنم اینکه ما چرا و تا کی تاوان دولت از تولیدات رو پرداخت کنیم اینکه همه دنیا دیگر داروی های تزریقی آهن زدا رو دیگه مصرف نمی کنند یا اگر یه جای مثل شاخ افریقا استفاده میشه، خیلی کم استفاده می شود. ما تا کی باید مثل یک انتهاری هر روز باید یک پمپ تزریقی دارو با یک سوزن در شکم، ران یا بازو داشته باشیم؟
داروهای خوراکی آهن زدای خوراکی رو در اختیار ما قرار بدید، بله آلان داروهای خوراکی در بعضی داروهای خاص برای افراد که توان مالی دارند پیدا می شود ولی اینا که قدرت خرید ندارند چی؟
آیا می دانید یک بیمار تالاسمی ماهانه چقدر داروی مکمل ویتامینه تالاویت، کلسیم، ویتامین ب ۱۲ و … مصرف کند و هزینه های بیمار چقدره؟
درد بیماران رو از بیمار بپرسید نه یک رئیس که به تخت تکیه داده!
هزینه هایمان بالاست، توانمان نمی رسد، داروی ایرانی هست ولی فاکتورهای سلامت رو ندارد که واکنش و آلرژی نشان می دهیم.