به گزارش بخش بین المللی سایت خبرهای فوری، تصاویری از دریای خون و کشتار حیوانات بارها در رسانه‌ها منتشر شده است. ژاپن یکی از کشورهایی است که به عنوان یک سنت، تعداد زیادی از نهنگ‌ها و دلفین‌ها را می‌کشد. با وجود اینکه گروه‌های زیست‌محیطی بارها اعتراض خودشان را به این حرکت اعلام کرده‌اند اما این کشور سال گذشته از کمیته بین‌المللی صید نهنگ (IWC) کناره‌گیری و دوباره صید نهنگ را از سر گرفته است. ژاپن قرن‌هاست که صید نهنگ را انجام می‌دهد و گوشت آن به عنوان منبعی کلیدی برای پروتئین در سال‌های بعد از جنگ جهانی دوم که این کشور در فقر شدید به سر می‌برد، استفاده می‌شده است.
همچنین صیادان ژاپنی سال گذشته همزمان با صید سالانه در اقیانوس منجمد جنوبی بیش از ۳۰۰ نهنگ بزرگ باله‌ای کوچک که ۱۲۲ نهنگ حامله در بین آنها بوده را در اقیانوس جنوبگان کشتند. این کشور اعلام کرد شکارها را به دلایل تحقیق علمی انجام می‌دهد در حالی که منتقدان معتقدند کشتار نهنگ‌ها برای استفاده تجاری است و ژاپن گوشت این نهنگ‌ها را می‌فروشد و از آنها برای مصارف غذایی استفاده می‌کند. همچنین دیوان بین‌المللی دادگستری در سال ۲۰۱۴ اعلام کرده بود برنامه ژاپن برای شکار نهنگ در اقیانوس جنوبگان برای اهداف علمی و پژوهشی نبوده و به همین دلیل باید متوقف شود. با این حال مقامات ژاپنی مدعی هستند که مقیاس صید نهنگ‌ها در سواحل با مقاصد تجاری در مقایسه با صید نهنگ‌ها با اهداف علمی در آب‌های اقیانوس شمالی بسیار کوچک است.
به جز ژاپن، کشورهای دیگری هم هر ساله در آیین‌هایی متفاوت حیوانات بسیاری را قربانی می‌کنند.
کشتن گاوها بعد از مراسم گاوبازی در اسپانیا، قربانی حیوانات در هائیتی، کشتار نهنگ‌ها در دانمارک و کشتار گاوها و گوسفندها در نپال و آفریقا از جمله مراسمی هستند که همچنان در سراسر دنیا برگزار می‌شوند و در گاهی از موارد انسان‌ها هم در این مراسم زخمی یا کشته می‌شوند!
عکس‌های منتشرشده آلیستر وارد، دانشجوی ۲۲ ساله دانشگاه کمبریج از شکار نهنگ‌ها در خلیج سانداواگو در رسانه‌ها مورد توجه بسیار قرار گرفت. اهالی جزایر فارو در دانمارک سالانه دست به کشتار نهنگ‌ها می‌زنند و این سنت، سده‌ها ادامه داشته است. جزایر فارو در شمال اروپا بین دریای نروژ و اقیانوس اطلس شمالی قرار دارد و از ۱۸ جزیره کوچک تشکیل شده است. گوشت و پیه نهنگ منبع غذایی نزدیک به ۵۹ هزار ساکن این جزایر است که گفته میشود با آن زمستان را می‌گذرانند.
شکارچیان در این مراسم نهنگ‌ها را با پاروهای خود به خلیج هدایت می‌کنند و وقتی به حد کافی نزدیک شدند، کشتار شروع میشود. حتی کودکان هم در این مراسم مشارکت دارند. ساکنان منطقه، شکار نهنگ را یک فعالیت جمعی می‌دانند که همه می‌توانند در آن شرکت کنند. آنها می‌گویند این کار تحت مقررات و قوانین ملی صورت می‌گیرد و به گونه‌ای انجام میشود که نهنگ‌ها کمترین درد و رنج را متحمل شوند. بسیاری از ساکنان جزایر فارو معتقدند شکار نهنگ، منافات و ستیزی با اکوسیستم ندارد و آنها هر سال از میان صدهزار نهنگی که در اطراف جزیره است، ۸۰۰ نهنگ خلبان را شکار می‌کنند.
تصاویر مربوط به این کشتار در شبکه‌های اجتماعی واکنش‌های بسیاری به همراه داشت و برخی در جواب به واکنش مدافعان حقوق حیوانات اروپایی به کشتار حیوانات در آسیای شرقی و آفریقا، با کنایه نوشتند: «چون اروپایی‌ها بور و سفید هستند، اسم این کار بربریت و وحشگیری نیست و تامین گوشت است اما ذبح شرعی مسلمانان وحشیانه محسوب میشود!»
جشنواره «گادهیمای» یکی دیگر از مراسمی است که هزاران گاو و گوسفند در آن قربانی می‌شوند. این مراسم هر پنج سال طی دو روز در نپال برگزار میشود و از آیین مذهبی هندو در روستای «باریاپور» گرفته شده که معتقد است قربانی‌کردن برای الهه گادهیمای، شیطان را اسیر و به آنها سعادت و خوشبختی ارزانی می‌کند. آنچه در این جشنواره مورد اعتراض مدافعان حقوق حیوانات قرار گرفته شکل نامتعارف قربانی‌کردن است. در این فستیوال گاوها را در محوطه‌ای جمع کرده و آنها را از پشت گردن می‌زنند. مدافعان حقوق حیوانات به خاطر خشونت قابل توجه این آیین از آن با عنوان بزرگ‌ترین کشتارگاه حیوانات در جهان نام می‌برند.
ژاپنی‌ها به جز کشتار نهنگ‌ها مراسم دیگری با قدمت ۳۵۰۰ ساله هم دارند که در شهر تایجی برگزار میشود. این مراسم به دلیل شکار دسته‌جمعی دلفین‌ها بین مردم دنیا شناخته شده است. شغل مردم این شهر از گذشته، ماهیگیری و شکار نهنگ یا دلفین بوده است.
با وجود مخالفت‌ها در این زمینه اما مردم تایجی این کار را همچنان برای تامین غذای خود انجام می‌دهند و ادعا می‌کنند این کار در طولانی‌مدت تامین‌کننده منبع معیشت و جزء هویت فرهنگی آنها بوده است. تاریخچه تایجی، وجود سلاح‌های شگفت‌انگیز و بزرگ ۴۰۰ ساله شکار نهنگ را نشان می‌دهد.
سازمان بهداشت جهانی با مطالعه روی گوشت دلفین‌ها مقدار سم و جیوه درون این گوشت را بسیار بالا اعلام کرد و به مردم هشدار داد که میزان جیوه بالای گوشت دلفین باعث به وجود آمدن بیماری‌هایی مثل سرطان، ناباروری و سرکوب سیستم ایمنی بدن میشود. با این حال مردم ماهیگیر و سنتی تایجی هنوز کشتار این حیوان را ادامه می‌دهند و محصولات آن در فروشگاه‌های این شهر دیده میشود.
مردم تایجی برای شکار، قایقی را جلوتر از همه برای پیدا کردن دلفین‌ها می‌فرستند. پس از پیدا کردن دسته دلفین‌ها، دیگر قایق‌ها به شکل حرف انگلیسی V آرایش می‌گیرند و در حین حرکت، صداهای وحشتناک و دیواری صوتی را ایجاد می‌کنند. دلفین‌های ترسیده به سمت خلیج شنا می‌کنند. سپس قایق‌های دیگر آنها را تعقیب می‌کنند تا دلفین‌های هراسان خود را به ساحل بیندازند و به صخره‌ها بکوبند. پس از خسته و بی‌حال شدن دلفین‌ها، نیزه‌ها به بدن این حیوانات فرو می‌رود و تمام دریا سرخ میشود. در بین دلفین‌های زخمی، آنهایی که زیباتر باشند برای آکواریوم‌ها و سیرک‌ها شکار می‌شوند.
در جمهوری هائیتی هم مراسمی وجود دارد که در آن حیوانات را می‌کشند. معتقدان به آیین «وودو» در این کشور، فروردین‌ماه کنار هم جمع می‌شوند و با قربانی‌کردن حیوانات و رقصیدن و نواختن موسیقی، فرمانبرداری خود را به خدایانشان اعلام می‌کنند. آنها بعد از قربانی‌کردن، خون گرم حیوان را در ظرفی می‌ریزند و آن را سر می‌کشند. حاضران در این مراسم که لباس سفید به تن دارند، بخشی از این خون را روی خود می‌ریزند و در حالی که معتقدند تحت سلطه ارواح قرار گرفته‌اند، داخل آب می‌پرند و به عبادت خود ادامه می‌دهند. پوشیدن لباس سفید آغشته به خون، برای آنها سمبل پایبندی به آیین وودو است. پیروان این آیین، رقص همراه با نواختن طبل را به عنوان سنتی آفریقایی با عناصر سنتی مذهب کاتولیک تلفیق کرده‌اند.
میلیون‌ها نفر در هائیتی معتقد به آیین وودو هستند و دولت این کشور در سال ۱۹۶۰ میلادی آن را به عنوان مذهب رسمی پذیرفت. اما در سال ۲۰۱۲ مجلس سنا و نمایندگان هائیتی با اصلاحیه قانون اساسی این کشور که مورد تایید رئیس‌جمهوری‌شان قرار گرفت، «وودو» را به عنوان مذهب رسمی تقبیح کردند؛ اقدامی که نارضایتی گسترده پیروان این آیین را فراهم ساخت.
مراسم گاوبازی در اسپانیا هم یکی از تفریح‌های معروف در دنیا محسوب میشود. مراسم «سن فرمین» در اسپانیا هر سال گردشگران زیادی را روانه این کشور می‌کند. جشن رهاسازی و دویدن گاوهای خشمگین بین جمعیت از بین کوچه‌های تنگ و باریک چند دقیقه طول می‌کشد اما جشن و شادی ساعت‌ها ادامه پیدا می‌کند. گاوها بعد از عبور از مرکز شهر وارد استادیوم می‌شوند تا مردم شاهد نبرد ماتادورها (قهرمانان گاوبازی) با گاوها شوند. در گذشته به علت تنگ و باریک بودن کوچه‌ها و نداشتن امکان عبور گاری، دامداران مجبور بودند گاوها را در مسیری کوتاه به سوی استادیوم برانند. به مرور زمان جوانان برای نشان‌دادن جرات خود با سروصدا شروع به دویدن در مقابل گاوها کردند. آنهایی که جلوی گاوها می‌دوند بطور سنتی پیراهن و شلوار سفید می‌پوشند و یک دستمال گردن قرمز به دور گردن دارند. این مراسم هر ساله تعدادی زخمی و حتی کشته هم به جا می‌گذارد.
در پایان این مراسم، گاوبازها، حیوان‌ها را دوره می‌کنند و با ضربات نیزه‌های تزیین‌شده و چاقو می‌کشند. به دلیل مخالفت‌هایی که با این مراسم شد، برگزاری جشنواره‌های گاوبازی در برخی از شهرهای اسپانیا از جمله جزایر قناری ممنوع شد.
تنها در مراسم و آیین‌های خاص نیست که حیوانات مورد آزار و کشتار قرار می‌گیرند بلکه تصاویر و ویدئوهایی از کشتار و سلاخی گاوهای باردار در فرانسه، گوسفند در کشتارگاه‌های استرالیا، کشتن بز در تایلند، ذبح شتر در موریتانی و پختن خوک‌های زنده در اروپا منتشر شده که آنها هم واکنش‌هایی را در پی داشته است.
