به گزارش بخش ورزشی سایت خبرهای فوری، پریسا عرب، برترین بانوی صحرانورد ایران، دلِ پری از بی‌توجهی‌های مسئولان فدراسیون دوومیدانی دارد. او معتقد است در چهار سالی که مجید کیهانی بر این فدراسیون ریاست کرده، هرگز دیده نشده است. حداقل‌ترین انتظار پریسا از این فدراسیون، دعوت به اردوهای تیم ملی بوده که حتی یک بار هم برای او و سایر هم‌نوردشان برگزار نشد. بااین‌حال او تنها به عشق ورزش مادر، در صحراهای کشور دویده تا اینکه شاید دریچه‌ای از امید به رویش باز شود. این دونده تهرانی در حالی پا جای پای دونده‌های مطرحی مانند لیلا ابراهیمی و محبوبه غیور گذاشته که پنج سال پیاپی است در تمام مسابقات داخلی نفر اول میشود. آخرین قهرمانی او به رقابت‌های کشوری ایلام برمیگردد که هفته پیش برگزار شد. به بهانه قهرمانی جدید پریسا گفت‌‌وگویی با او ترتیب داده‌ایم که در ادامه می‌خوانید.
خانم عرب از مسابقات ایلام بگویید. چطور بود؟
اگر درباره سطح فنی مسابقات بخواهم صحبت کنم باید بگویم که این‌بار هم مثل همیشه هیچ رقیبی نداشتم و با خودم رقابت کردم. در مجموع کل دونده‌هایی که در این رقابت‌ها حاضر بودند، ۴۰ نفر بیشتر نبودند. متأسفانه به‌دلیل اینکه اهمیتی به دوومیدانی بانوان نمی‌دهند و استعدادیابی در آن انجام نمی‌شود، شرایط به همین صورت است و نفرات کمی در مسابقات حاضر هستند. نتیجه‌اش هم میشود همین که من با نفرات دوم و سوم اختلاف رکوردی بالایی داشته باشم. در واقع نفرات دوم و سوم مسابقه دونده‌هایی بودند که در رده سنی جوانان بودند. باز هم جای شکرش باقی است که همین چند جوان با همه محدودیت‌ها می‌آیند و مسابقه می‌دهند. شرایط من در رقابت‌های لیگ هم همین‌طور است و اختلاف زیادی با رقبایم دارد.
مسیری که برای مسابقه در نظر گرفته بودند چطور بود؟ استاندارد بود؟
بله، خیلی خوب بود. اولین‌باری بود که مسابقه ۱۰ کیلومتر را برگزار می‌کردند و مسیرش علاوه بر طبیعت زیبایی که داشت، استانداردهای بین‌المللی را هم داشت. ایلام واقعا میزبان خوبی بود.
زنان دوومیدانی‌کار در این چند سالی که کیهانی رئیس فدراسیون بود، خیلی از شرایط ناراضی بودند. برای شما وضعیت به چه شکل در این سال‌ها پیش رفته است؟
برای من از همه بدتر بوده. من تنها کسی بودم که در این سال‌ها اصلا مورد توجه قرار نگرفت. حتی یک بار هم برایم اردو برگزار نکردند. اصلا حمایتی نشدم. بدون مربی تمرین کردم. با برنامه و هزینه خودم تمرین می‌کنم اما اسمم ملی‌پوش است.
به رقابت‌های خارجی اعزام نشدید؟
آخرین مسابقه‌ای که رفتم دو سال پیش بوده است. کلا سه بار در این پنج سالی که نفر اول ایران بودم در رقابت‌های خارجی شرکت کردم که هر سه مسابقه به دو سال پیش برمیگردد. یک بار به قهرمانی آسیا رفتم که نتیجه‌ای نگرفتم و دو بار هم در تورنمنت بین‌المللی دوبی و باکو شرکت کردم که دوم و سوم شدم. قول‌هایی به من داده‌اند که فروردین سال آینده در رقابت‌های قهرمانی آسیا که در هنگ‌کنگ برگزار میشود، شرکت کنم. من در این دو سال فقط در لیگ مسابقه داده‌ام آن هم بدون هیچ هیجانی.
شرایط مالی لیگ برایتان چطور است؟
آن هم خوب نیست. من هر سال پرامتیاز‌ترین دونده حاضر در لیگ دوومیدانی زنان کشور بوده‌ام اما دستمزدم ۱۳ میلیون بیشتر نبوده است. باشگاهم دانشگاه آزاد است که این ۱۳ میلیون را هم پنج، شش ماه بعد از مسابقه برایمان واریز می‌کنند.
فکر می‌کنید با این شرایط اگر به هنگ‌کنگ بروید بتوانید حرفی برای گفتن داشته باشید؟
من دو سال پیش با رقبای آسیایی‌ام سه دقیقه فاصله رکوردی داشتم. اگر از همان زمان برای من هم برنامه‌ریزی می‌شد، اردو می‌گذاشتند و مربی داشتم، قطعا تا الان خیلی پیشرفت کرده بودم. من باید در شرایط نابرابر با دونده‌های آسیایی بدوم. من به‌تنهایی در آفتاب و باد رکورد می‌زنم اما آسیایی‌ها در بهترین شرایط با داشتن رقیب در تورنمنت‌های خارجی رکوردهایشان را جابه‌جا می‌کنند. فعلا که فدراسیون رئیس ندارد. ان‌شاءلله که در دوره جدید این اتفاق‌ها نیفتد و بیشتر به دوومیدانی زنان اهمیت دهند.
اگر دوباره کیهانی رئیس شد، چه؟
نمی‌دانم چه بگویم.
