به گزارش بخش ورزشی سایت خبرهای فوری، بازی‌های دوستانه ضعیف با تیم‌هایی مثل منتخب محلات سیرالئون و دیگر تیم‌های ناشناخته آفریقایی و امریکای مرکزی، یکی از آن کلیدواژه‌های معروف حمله به کی‌روش بود. گفته می‌شد سرمربی پرتغالی تیم ملی از ترس اینکه ایران جایگاهش را در رنکینگ آسیا از دست بدهد، حاضر به برگزاری بازی دوستانه با تیم‌های قدرتمند نیست. شایعاتی بود که برخی تیم‌های ملی بزرگ مثل ایتالیا و اسپانیا آماده برگزاری بازی دوستانه با ما هستند و حتی حاضرند هیچ مبلغی هم دریافت نکنند. گفته می‌شد قطر حاضر است به تیم ملی ایران امکانات کافی بدهد تا در کمپ اسپایر با برخی تیم‌های ملی بزرگ جهان دیدار دوستانه داشته باشد؛ اما کی‌روش زیر بار نمی‌رود که نمی‌رود. هر بازی دوستانه ضعیفی که برگزار می‌شد، تیری از طرف منتقدان به سمت کی‌روش پرتاب می‌شد و او را مقصر این وضعیت نابسامان می‌دانستند. حالا بیش از هفت ماه از رفتن کارلوس کی‌روش می‌گذرد و تیم ملی ایران ویلموتس را به عنوان سرمربی روی نیمکت خود می‌بیند. اما همچنان خبری از بازی‌های دوستانه نیست. حتی دیگر همان تیم‌های ضعیف هم حاضر به بازی مقابل ایران نیستند. فدراسیون گویا حتی پول ندارد که یک بازی دوستانه دیگر با سیرالئون برگزار کند. پس چرا کسی به ویلموتس اعتراضی نمی‌کند؟ فرق او با کی‌روش چیست؟
گویا اوضاع از این قرار است که کی‌روش از فدراسیون‌نشین‌ها بازی خورده بود. او گمان می‌کرد همه کاره تیم ملی است و تصمیمات اوست که در تیم اجرا میشود. او چنین چهره‌ای از خودش برای رسانه‌ها ساخته بود، اما واقعیت این است که فدراسیون با استفاده از فضای موجود، ضعف‌های خودش را زیر سایه کی‌روش پنهان می‌کرد. مرد پرتغالی اگر پاهایش را توی یک کفش می‌کرد و از فدراسیون می‌خواست تا با آرژانتین یا برزیل بازی دوستانه بگذارد، امکان‌پذیر نبود، چرا که فدراسیون فوتبال ایران از پس برآورده کردن خواسته‌های اولیه مثل کمپ تمرینی استاندارد و درجه یک پیش از شروع تورنمنت‌های مهم هم برنمی‌آمد. در چنین شرایطی بدیهی است که فدراسیون مهدی تاج که توانی برای درآمدزایی از ایونت‌های مهم را هم ندارد، پیشنهاد بازی دوستانه با بزرگان دنیا را رد می‌کند. اما صحنه‌سازی رسانه‌ای به گونه‌ای انجام شده بود که گویی کی‌روش نمی‌خواست ایران بازی درست و درمانی با تیم‌های ملی بزرگ داشته باشد.
در زمان حضور کی‌روش در ایران هم گفته می‌شد که فدراسیون از جو علیه کی‌روش استفاده می‌کند تا کاستی‌های خودش را بپوشاند. در آن وضعیت که دو قطبی برانکو – کی‌روش تمام چیزی بود که رسانه‌ها به آن می‌پرداختند، عملکرد فدراسیون و مدیران ارشد آن از موضوعات کم‌اهمیت رسانه‌ها بود. همه چیز زیر سایه آن دوقطبی بود و فدراسیون به بهترین نحو از شرایط موجود استفاده کرد تا پیکان انتقادات را از خود دور کند. اما حالا که کی‌روشی در کار نیست و برانکو هم به عربستان سعودی رفته، فدراسیون می‌خواهد با ضعف‌هایش که از همیشه آشکارتر است چه کار کند؟ فدراسیون مهدی تاج، چه بهانه‌ای برای فراهم نکردن شرایط بازی دوستانه برای آماده‌سازی تیم ملی دارد؟ ویلموتس کجا باید بازیکنانش را بشناسد؟ در بازی دوستانه با تیم ملی امید؟ اوضاع بسیار وحشتناک است و فوتبال ایران سال‌هاست بازی دوستانه درخوری برگزار نکرده است.
مسوولان فدراسیون هزینه بالای برگزاری بازی دوستانه را بهانه می‌کنند. اما چرا فدراسیون نمی‌تواند از بلیت‌فروشی و کمپین‌های تبلیغاتی هزینه این بازی را تامین کند؟ چرا فدراسیون هرگز سراغ صداوسیما نمی‌رود تا برای برخی بازی‌های دوستانه خاص حداقل با کمک این سازمان بخشی از هزینه‌ها را جبران کند و مابقی هزینه‌ها را هم با درآمدهای روز مسابقه و تبلیغات کنار زمین تامین نمی‌کند؟ با فروش بلیت‌های ۵۰ هزار تومانی که مبلغ چندان زیادی برای یک بازی بزرگ نیست، می‌توان ۴ میلیارد تومان تنها از طریق بلیت‌فروشی درآمدزایی کرد. ضعف فدراسیون در بازاریابی و پیدا کردن شرکای تجاری، عامل اصلی برگزار نشدن بازی‌های دوستانه است؛ اما سال‌ها از کارلوس کی‌روش انتقاد می‌شد. کی‌روش گوشت قربانی فدراسیون برای پوشاندن ضعف‌های آشکارش بود.
باید دید ادامه مسیر چطور خواهد بود. آیا قرار است مارک ویلموتس هم به سرنوشت کی‌روش دچار شود؟ آیا در آینده نزدیک شاهد این خواهیم بود که ویلموتس قرار است مقصر نابسامانی‌های فدراسیون معرفی بشود؟ چطور در شرایطی که می‌توان ستاره‌ای مثل لوئیز فیگو را برای قرعه‌کشی جام جهانی به ایران آورد و به گفته فردوسی‌پور تمام هزینه‌ها را هم توسط اسپانسر تامین کرد، نمی‌توان یک تیم ملی را به کشور آورد و با استفاده از امکان تبلیغاتی بسیار بیشتر برگزاری یک بازی دوستانه به نسبت پخش مراسم قرعه‌کشی، هزینه‌ها را تامین نکرد؟ فدراسیون گاهی تحریم‌ها را بهانه می‌کند. اما خوب می‌دانیم که تحریم‌ها شامل حال ورزش نمی‌شود و به عنوان مثال تیم ملی والیبال ایران به راحتی با تیمی مثل فرانسه بازی دوستانه برگزار می‌کند، تیم ملی فوتسال زنان ایران با ایتالیا و روسیه بازی دوستانه برگزار می‌کند و حتی تیم ملی کشتی ایران با تیم ملی کشتی امریکا جام دوستی برگزار می‌کند.
باید دید آیا در آینده هم گفته میشود خواست ویلموتس این است که با تیم‌های بزرگ دنیا بازی نکنیم؟ قرار است چند سال دیگر هم به همین منوال طی بشود و ایران فرصت محک زدن خودش در بازی‌های بزرگ را از دست بدهد و سر بزنگاه‌های تاریخی مثل بازی با ژاپن کارش گیر کند؟
