بخشی از این داستان بیش از حد زرد و شخصی است و وارد آن نمی‌شویم اما یک بعد ماجرا به‌وضوح «فنی» است و جای تعجب دارد. چطور ممکن است دو بازیکن هم‌پستی در اردوی تیم ملی در مسابقاتی به اهمیت انتخابی جام جهانی حاضر باشند و با هم حرف نزنند؟
به گزارش بخش ورزشی سایت خبرمهم، روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: «حالا دیگر تعقیب‌کنندگان اخبار و حاشیه‌های فوتبال ایران به‌خوبی با زیروبم داستان محمدحسین کنعانی‌زادگان و سیاوش یزدانی آشنا هستند. هر دو بازیکن در پست دفاع میانی توپ می‌زنند و طبیعتا بر سر حضور در ترکیب اصلی با هم رقابت دارند. در دوران دراگان اسکوچیچ دو مدافع ثابت تیم ملی کنعانی و شجاع خلیل‌زاده بوده‌اند. با این حال چندی پیش اتفاقی رخ داد که می‌توانست این ترکیب را دستخوش تغییر کند. یک فایل صوتی با محتوای غیراخلاقی منتسب به کنعانی‌زادگان در فضای مجازی منتشر شد که سروصدای زیادی به پا کرد. همزمان با این که مدافع خبرساز تیم ملی به‌شدت تحت فشار انتقادات بود، شایعه‌ای در شهر پیچید که افشای این موضوع را به سیاوش یزدانی ربط می‌داد. مثلا به این دلیل که او در رقابت برای رسیدن به ترکیب اصلی تیم ملی، در وضعیت بهتری قرار بگیرد. این موضوع گذشت و رفت. کنعانی‌زادگان برای بازی با عراق و امارات به اردو دعوت شد و پس از آن با حکم کمیته اخلاق دو بازی آخر ایران برابر کره جنوبی و لبنان را از دست داد. در شرایطی که به نظر می‌رسید حاشیه‌های این پرونده فروکش کرده است، مصاحبه‌ای از سیاوش یزدانی بعد از بازی استقلال و پیکان در جام حذفی منتشر شد که دوباره شعله‌ها را بالا زد.
مدافع استقلال صراحتا اعلام کرده از کنعانی‌زادگان دلخور است و حتی با او حرف نمی‌زند. چرا؟ خودتان مصاحبه یزدانی را بخوانید. این طور به نظر می‌رسد که سیاوش دست همبازی‌اش را پشت شایعاتی که علیه‌اش راه افتاد می‌بیند. یزدانی گفته: «من نمی‌خواهم درباره او صحبت و خودم را مقایسه کنم. چون همه چیز مشخص است. او یک کار ناجوانمردانه کرد و همه هم می‌دانند اما این که گردن من می‌اندازند، درست نیست. او کار ناجوانمردانه‌ای کرد و هیچ‌وقت او را نمی‌بخشم. او هیچ‌وقت رفیق من نبوده و نخواهد بود چون کار ناجوانمردانه‌ای به همراه دوستانش کرد و بعدش گردن من انداختند. هواداران پرسپولیس کمی با من خصومت دارند و پشت سر من حرف زدند و ناجوانمردانه قضاوت کردند. همه هواداران را می‌بخشم اما کنعانی‌زادگان را نمی‌بخشم چون با آبرویم بازی کرد. به شرف و آبروی من توهین شد و این اتفاق ناجوانمردانه افتاد. من یک بی‌احترامی به هواداران پرسپولیس کردم اما بعدش بارها عذرخواهی کردم و به آنها احترام می‌گذارم اما هنوز این برخوردها ادامه دارد. با کسی تعارف ندارم و همیشه سعی کردم حرفم را رک و راست بگویم. کنعانی‌زادگان می‌گوید دوستانش به او گفتند که مقصر من هستم و این کار او ناجوانمردانه است و هیچ‌وقت او را نمی‌بخشم.»
بخشی از این داستان بیش از حد زرد و شخصی است و وارد آن نمی‌شویم اما یک بعد ماجرا به‌وضوح «فنی» است و جای تعجب دارد. چطور ممکن است دو بازیکن هم‌پستی در اردوی تیم ملی در مسابقاتی به اهمیت انتخابی جام جهانی حاضر باشند و با هم حرف نزنند؟ از اسکوچیچ انتظار داشتند بعد از محرومیت شجاع خلیل‌زاده از بازی با امارات، از زوج سیاوش یزدانی و کنعانی‌زادگان در قلب خط دفاع استفاده کند. خب او چطور باید دو بازیکنی را که با هم قهر هستند، در پستی به میدان می‌فرستاد که نیاز به بیشترین هماهنگی دارد؟ اسکوچیچ برای آن بازی تصمیم گرفت از امید نورافکن به عنوان زوج کنعانی استفاده کند. نورافکن سابقه حضور در پست‌های دفاع چپ و هافبک دفاعی را دارد اما برای نخستین بار بود که او را در قلب خط دفاعی می‌دیدیم. اسکو آن زمان برای توجیه تصمیمش به دلایل فنی متوسل شد، اما حالا مشخص میشود انتخاب مربی کروات، ابعاد غیر فنی هم داشته است. او به‌درستی حاضر نشده بازیکنانی را کنار هم به میدان بفرستد که با یکدیگر خصومت شخصی دارند. در زمین فوتبال، همبازیان باید یکدیگر را پوشش بدهند و فداکارانه به توپ ضربه بزنند. طبیعی است که سیاوش و کنعانی این شرایط را نداشتند و در ادامه هم به آن نقطه نخواهند رسید؛ مگر این که مساله به طور ریشه‌ای حل شود.
نکته کلیدی این است که شاید در حال حاضر دست کادر فنی تیم ملی در این پست خالی باشد اما این وضعیت همیشگی نخواهد بود. مرتضی پورعلی‌گنجی و مجید حسینی دو بازیکن مهم تیم ملی در پست دفاع میانی هستند که سابقه حضور در تورنمنت‌های بزرگ را دارند. هر دو بازیکن به‌تدریج به فرم ایده‌آل خواهند رسید و در دسترس کادر فنی قرار می‌گیرند. این زنگ خطر بزرگی برای کنعانی‌زادگان و یزدانی خواهد بود؛ بازیکنانی که اگر قصد ادامه حضور در فهرست تیم اول ایران را دارند، باید رفتار خود را اصلاح کنند.»
