به گزارش بخش
اجتماعی سایت
خبرمهم، توی گان یکسره سفیدرنگ، گر گرفته، دیگر نمی‌تواند نفس بکشد، نه به خاطر ماسک و لباس یکسرهای که به تن دارد، به خاطر نامه اخراجش است. توضیح واضحی برای دریافت نامه به او ندادهاند. ۱۸ سال کار کرده و حالا این مزد دستش است. تمام روزهایی که از بیمارانش پرستاری کرده، مانند فیلم کوتاهی میآید جلوی چشمانش. اما آخر این فیلم کوتاه تلخ و گزنده است. این داستان بسیاری از پرسنل کادر درمانی است که در بیمارستان‌های خصوصی کشور کار میکنند و حالا تعدیل شده‌اند. در روزهایی که همه کادر درمان، همه پرسنل بیمارستان‌های خصوصی و دولتی، بیادعا و دست‌خالی، جان‌شان را گذاشتهاند کف دست‌شان و به جنگ ویروس ناشناخته رفته‌اند، دلیرانه جنگیدهاند و میجنگند و جانها دادهاند، حالا، نامه خوشخدمتی و ازخودگذشتگیشان، با تعدیل همراه شده است. شاید شبیه داستان فیلمهای علمی – تخیلی به نظر بیاید، اما درست با شروع سال جدید، بعد از این که بسیاری از پرستاران، نیروهای خدمات، کارشناسان رادیولوژی و آزمایشگاه، به سر کار رفتند، نامه اخراج خود را دریافت کردند. در روزهایی که ویروس
کرونا هنوز قربانی میگیرد و میتازد، این تصمیم کمی عجیب است، تصمیمی که دلیلش ورشکستگی بیمارستان‌های خصوصی کشور، عنوان شده است.
داستان از انتشار کلیپ رئیس یکی از بیمارستان‌های خصوصی کشور شروع شد. حدود یک ماه پیش بود، زمانی که آقای دکتر، رئیس بیمارستان خصوصی رتبه یک کشور، در کلیپی از تعدیل نیروی کادر درمان خود، به خاطر شرایط بد اقتصادی گفت. بعد اما بغضش شکست و این صدای گریه بود که شنیده میشد. بعد اما، این خبر مانند ویروس کرونا از بیمارستانی به بیمارستان دیگر شیوع پیدا کرد و نامههای تعدیل نیرو بود که به دست کادر درمان میرسید، کادر درمانی که در روزهای سخت کرونایی پشت سیستم پزشکی کشور بودند و حالا زیرپایشان خالی شده است.
میگوید: «۷۰ نفر از نیروهای بیمارستان‌مان تعدیل شده‌اند.» به‌جز این اما شرایط سفت و سختتری هم وجود دارد. اگر در سال جدید، حقوق همه کارگران و کارمندان، اضافه شده است، او و همکارانش که در یکی از بیمارستان‌های خصوصی واقع در مرکز تهران کار میکنند، تعهد دادهاند تا افزایش حقوقی نداشته باشند. او که کارشناس آزمایشگاه است و حالا ۱۲سال است که کار می‌کند، به ما میگوید: «فکرش را هم نمیکردم در روزهایی که بیشتر از همه روزهای دیگر به تخصصم نیاز است، تهدید به تعدیل شوم.» این داستان اما برای پرسنل بیمارستان خصوصی رتبه یک کشوری که در خیابان ولیعصر قرار دارد هم صدق می‌کند. پرسنل این بیمارستان در روزهای نوروز، در حالت آماده‌باش بودند و در سه بخش‌شان هم بیمار کرونایی بستری بوده است، حالا با وجود سختیها و عرق جبینهایی که برای مراقبت از بیماران ریختهاند، باید به اندازه ۱۵ روز کاری، حقوق دریافت کنند. این را رضایی، یکی از کارکنان این بیمارستان که حالا هشت سالی میشود، به عنوان پرستار در بخش مراقبتهای ویژه کار می‌کند، به ما میگوید و تاکید می‌کند: «برخلاف شیفتهای عید سالهای قبل، هفت شیفت پشت سر هم کار کردیم و حالا با حقوقی کمتر از آنچه که حق‌مان است، خستگی به تن‌مان مانده.» حقوق کمتر اما دلیلی نمیشود که همکارانش تعدیل نشوند. ۳۰ نفر از همکارانش هم تعدیل شده‌اند و او به این فکر می‌کند که با نصف حقوق، کارش هم بیشتر از قبل خواهد شد. داستان در بیمارستان خصوصی غرب تهران تکراری است. عزتی، کارشناس رادیولوژی این بیمارستان است و ۱۹ سال و چند ماهی میشود که کار می‌کند. به او گفتهاند که بازنشستگی بدون حقوق را انتخاب کند و بیمارستان، چند ماه بیمه‌اش را پرداخت می‌کند، شرایطی که به همه کارکنان این بیمارستان پیشنهاد شده است و هرکسی بخواهد، داوطلبانه می‌تواند اعلام بازنشستگی بدون حقوق کند. او میگوید: «به روسای هر بخش گفتهاند، از هر بخش، حداقل دو نفر را اخراج کنند. منشیهای بخش هم که پیش از این یک‌میلیون و ۵۰۰هزار تومان میگرفتند، حالا حقوق‌شان نصف شده است.»
بدهی و بیمارانی که آب رفته‌اند
عمدهترین دلیل تعدیل نیروهای بیمارستان‌های خصوصی در روزهای کرونایی، جیب خالی و ورشکستگی عنوان شده است. از همان زمانی که بیمه‌ها حق پرداخت بیمه‌ای خود را پرداخت نکردند و بدهی بالایی آوردند و لفظ بیمارستان‌های ورشکسته شنیده شد. بیمارستانهایی که بخشهایشان به حالت نیمه‌تعطیل یا تعطیل درمیآمدند یا کلاً اعلام ورشکستگی میکردند. هشت ماه پیش بیمارستان‌های خصوصی در یک اقدام مشترک،
به خاطر بدهی بالای شرکتهای بیمه‌ای، از پذیرفتن بیمه‌های تکمیلی سرباز زدند تا کمی از بدهی بیمه‌ها را کم کنند. اقدامی که البته باعث شد بدهی بیمه‌ها به بیمارستان‌های خصوصی کمی، کاهش پیدا کند؛ هرچند هنوز به قول مصطفی سالاری، مدیرعامل سازمان تامین اجتماعی زمان پرداخت مطالبات بخش خصوصی نامشخص است و به خاطر مشکلات این سازمان و بدهی که دولت هنوز به سازمان تامین اجتماعی دارد، معلوم نیست بدهیها کی قرار است، صاف شود. اینها اما تمام مشکلات بیمارستان‌های خصوصی نیست، ویروس کرونا هم یکی از گناهکاران این سناریوی جنایی است. با شیوع بیماری کرونا و به کارگیری بیمارستان‌های خصوصی و دولتی، برای مهار کرونا، آمار مراجعه به بیمارستان‌ها به شدت کاهش پیدا کرد. تصمیم ممنوعیت انجام عملهای غیراورژانسی هم یکی از دلایلی بود تا یکی از منابع بیمارستان‌ها و مخصوصاً بیمارستان‌های خصوصی، به شدت کاهش پیدا کند. درست است که برخی از بخش‌های بیمارستان‌های خصوصی با بیماران کرونایی پر شدند، اما هزینههایشان دو سه برابر شد. پرسنل یکی از بیمارستان‌های خصوصی میگوید: «بیمارستان‌ها هر روز باید تجهیزات و گان یک‌بار مصرف برای پرسنل بخرند. هر کدام از این گانهای یک بار مصرف در بازار حدود ۲۵۰ هزار تومان است و بیمارستان برای هر کدام از کارکنانی که با بیماران در ارتباط است، روزانه باید این هزینه را پرداخت کند.» اینها البته به‌جز خرید دستکش، مواد ضدعفونی‌کننده و ماسکهایی است که نیازشان بیش از پیش احساس میشود. در شرایطی که خیرین و گروههای جهادی به بیمارستان‌های دولتی، تجهیزات پزشکی و گان پرستاری اهدا میکنند، دست بیمارستان‌های خصوصی از رسیدن به مهر و محبت همهجانبه مردمی کوتاه مانده و خودشان یک تنه برای جنگ دست به جیب شده‌اند.
بروند شکایت کنند
تصمیم بیمارستان‌های خصوصی برای تعدیل نیروها، خودسرانه نبوده است. در هفتههای گذشته، آنها از شرایط بغرنج خود به نماینده بیمارستان‌های خصوصی وزارت بهداشت، گفتهاند و وزارتخانه هم با وجود دانستن این شرایط و با وجود تمام رشادت‌های کادر درمان بیمارستان‌های خصوصی در مقابله با کرونا، اجازه به تعدیل نیرو را صادر کرده است تا بیکاری، دستمزدی برای خدمات کارکنان بیمارستان‌های خصوصی، باشد. هرچند از نظر قاسم جانبابایی، معاون درمان وزارت بهداشت این اقدام ناجوانمردانه است. او به ما میگوید: «از نظر قانونی نمیتوانیم به خاطر این تصمیم، بیمارستان‌های خصوصی را مواخذه کنیم. ما تنها میتوانیم بر عملکرد درمانی آنها نظارت داشته باشیم.»
زمانی که درباره تعدیل نیرو و رابطه آن با کاهش کیفیت خدماترسانی در بیمارستان‌های خصوصی میگوییم، عنوان می‌کند پرسنلی که تعدیل شده‌اند باید از راه قانونی اقدام کنند و لطفا آنها را راهنمایی کنید تا اقدامات لازم را انجام دهند. هرچند کامل تقوینژاد، معاون توسعه مدیریت و منابع و سرپرست معاونت برنامه‌ریزی راهبردی و هماهنگی وزارت بهداشت، گفته است از یک میلیارد تومانی که رهبر معظم انقلاب، از صندوق توسعه ملی کمک کردهاند، بنا به نظارت و تصمیمات مدیران وزارتخانه قرار است، مبلغی به بخش خصوصی اختصاص داده شود، که البته این مبلغ به احتمال زیاد برای پرداخت حقوق کارکنان هزینه خواهد شد.
نامه اعتراضی و شکایت به دیوان عالی عدالت
نه این که کادر درمان آسوده و رها تن به اخراج بدهند و در مقابل این تصمیم هیچ اقدامی نکردهاند، نه؛ برخی اصناف دست به کار شده‌اند. نمونه آن محمد میرزابیگی، رئیس کل سازمان نظام پرستاری، در قالب نامهای، به سعید نمکی، وزیر بهداشت و درمان از خانه‌نشین کردن پرستاران بخش خصوصی خبر داده‌است؛ هرچند جانبابایی در جواب این نامه، اخراج پرستاران را ملاحظات اقتصادی بخش خصوصی خوانده و اعلام کرده‌است وزارتخانه نمی‌تواند کاری از پیش ببرد. البته مریم حضرتی، معاون پرستاری
وزارت بهداشت با اشاره به اخراج پرستاران بیمارستان‌های خصوصی کشور به ما میگوید: «تا به حال هیچ شکایتی از طرف جامعه پرستاری به ما نرسیده است.» او البته تاکید می‌کند که خبر اخراج پرستاران را دریافت کرده‌است و از جامعه پرستاران حمایت می‌کند. او در جواب به این سوال که معاونت پرستاری وزارت بهداشت، چه حمایتی از پرستاران خواهد کرد، پاسخ می‌دهد: «باید دلایل اخراج پرستاران را بررسی کنیم.» او البته به دست آوردن دلایل اخراج پرستاران را به نظام پرستاری می‌سپرد و میگوید باید تعداد دقیق پرستاران اخراج شده مشخص شود تا با دانستن دلایل و تعداد تعدیلیها، حمایت از جامعه پرستاری را انجام دهند. هرچند زمزمههای حمایت از برخی جوامع کادر سلامت، مانند پرستاران شنیده میشود، اما حقوق نیروهای خدماتی و کارشناسان رادیولوژی و آزمایشگاهی که تعدیل شده و میشوند، هنوز در هالهای از ابهام باقی مانده‌است. /جام جم
