سلف در خطر

حرف‌های کوتاه مدیر روابط عمومی دانشگاه علم و صنعت تهران با فارس را اگر ملاک قضاوت قرار دهیم اصلا در این دانشگاه آب از آب تکان نخورده و هیچ دانشجویی نه تنها دچار مسمومیت که دچار هیچ بیماری‌ای نشده و همگی دماغشان چاق است، ولی مگر می‌شود عکس‌های مختلفی که از دانشجویان پسر، درازکش روی زمین با سرمی در دست منتشر شده یا تصاویر آمبولانس‌هایی که شبانه به دانشگاه آمده‌اند، ندیده گرفت و چشم را بر آن همه پیام توییتری و عکس و فیلمی که دانشجویان از لحظات تحصن‌شان ثبت کرده‌اند، بست یا اصلا آمارهای رئیس مرکز اورژانس تهران را به هیچ گرفت وقتی با جزئیات گفت ۵۹ نفر از افراد مسموم در محل درمان شدند و ۱۱ نفر به بیمارستان‌های امام‌حسین(ع) (۱۰ مورد) و آیت‌ا… طالقانی تهران (یک مورد) منتقل شدند و برای این انتقال سه خودروی آمبولانس، یک موتورلانس و دو اتوبوس آمبولانس به محل اعزام شده است؟
این همه خبر متناقض، دو روز است رسانه را گیج کرده و شفافیت را به پایین‌ترین سطح ممکن رسانده، فضایی که بستر خوبی است برای گسترش شایعات. بماند که دانشجویان علم و صنعت به این وضع معترض‌اند و اعتراض خویش را با نخوردن غذاها و چیدن‌شان در کف راهروها و سالن‌ها نشان می‌دهند و به قول عده‌ای از خودشان دارند اسراف می‌کنند، اما به هرحال این
یک جور اعتراض مرسوم در همه مراکز دانشگاهی است که این بار خورش قیمه و شوید باقالی پلو با مرغ دانشجویان علم و صنعت را دست نخورده، داخل ظرف‌های سلف، ولی روی زمین نشان می‌دهد.

همه دانشگاه رفته‌ها از غذاهای دوران دانشجویی خاطرات رنگ به رنگ دارند، خاطراتی از غذاهای نپخته، گوشت‌های غیرقابل جویدن، سوپ‌های بی‌رنگ و رو،‌ کباب‌های بدبو و چند بند انگشت روغنی که روی خورش‌ها می‌ایستد و بعد هم سنگینی عجیب و غریب معده و حالت تدافعی دستگاه گوارش. در این میان اما تجربیات برخی از دانشجویان به غایت خاص است مثل ماجرای وجود کرم در غذا یا ماست‌های تاریخ گذشته در دانشگاه دریانوردی چابهار یا دیده شدن مگس و دستکش در غذای دانشجویان دانشگاه بناب که هر دو در زمان خودش رسانه‌ای شد.
ورای کیفیت و بهداشت ظاهری غذای دانشجویی، اما موضوع مهم‌تری ایستاده که اگر خدشه‌دار شود وصل می‌شود به موضوع مسمومیت غذایی در دانشگاه‌ها، مثل موضوع این روزهای دانشگاه علم و صنعت که قادر است نام یک دانشگاه را لکه‌دار کند و اسمش را سر زبان‌ها بیندازد. جلوگیری از این اتفاق اما به قدری حیثیتی است که معمولا سعی می‌شود هرگونه مسمومیت غذایی تکذیب شود و همه چیز به گردن شایعه‌سازان بیفتد.
در موضوع مسمومیت دانشجویان دانشگاه لرستان در مهر امسال که خبرها از خوردن جوجه کباب و بعد هم بروز علائم مسمومیت حکایت داشت، مدیر دانشجویی دانشگاه، مسمومیت غذایی را تکذیب کرد و در جملاتی دوپهلو گفت که دانشجویان سرگیجه و تهوع پیدا کرده‌اند، ولی ما نمی‌دانیم چه چیزی خورده‌اند! در ماجرای اردیبهشت ۹۶ دانشگاه باهنر شیراز نیز با این که آمبولانس و اتوبوس آمبولانس به دانشگاه آمده بود و گفته شد
۱۷ نفر بستری شده‌اند، ولی رئیس صندوق رفاه دانشجویان، مسمومیت غذایی را رد کرد و علائم بیماری در دانشجویان را با احتمال قوی به ویروس نسبت داد.
با این حال برخی مسمومیت‌های غذایی در دانشگاه‌های کشور تایید شده است ازجمله مسمومیت فروردین سال ۹۳ در دانشگاه تربیت معلم بندرعباس که مسؤول اورژانس بیمارستان شهید محمدی آن را تایید کرد و گفت ۱۷۰ دانشجو بعد از خوردن دوپیازه دچار اسهال و استفراغ و مسمومیت غذایی شده‌اند.
در اتفاقی شدیدتر در اردیبهشت ۹۶، رئیس اورژانس یزد از مسمومیت غذایی۴۰۰دانشجو خبر داد که ۱۵۰ نفرشان در دانشگاه درمان شدند و در موردی بدیع‌تر و جالب توجه‌تر در اسفند سال ۹۳، مسمومیت غذایی۱۴۰ دانشجوی مقیم در خوابگاه‌های پردیس ارم دانشگاه شیراز از سوی قائم‌مقام این مرکز آموزشی تایید شد و وی با شهامتی مثال‌زدنی، هم بر بروز مسمومیت صحه گذاشت و هم از دانشجویان عذرخواهی کرد.

شکم درد، اسهال، استفراغ، سردرد، تب، لرز، ضعف و خستگی، تهوع و درد عضلانی که یک جا جمع شود، ظن و گمان به سمت مسمومیت غذایی می‌رود به‌خصوص وقتی تعداد افرادی که چنین علائمی دارند زیاد باشد و به‌خصوص اگر آنها دانشجو باشند. نخستین جایی نیز که به آن مشکوک می‌شوند سلف‌های دانشگاه‌هاست به سبب حجم غذای زیادی که در آنها پخته می‌شود و احتمال برخی سهل‌انگاری‌ها که در فرآیند پخت و پز ممکن است به وجود آید.
دور نیست زمانی که مجتبی صدیقی، رئیس سازمان امور دانشجویان مشکلات تغذیه‌ای در دانشگاه‌ها را البته در حد ملایم پذیرفت و آن را به نوسانات قیمت در بازار ربط داد و درعین حال خبر داد که سازمان متبوعش درحال رفع این مشکلات است. او می‌گفت، نوسانات بازار باعث شده تا در تامین مواد اولیه غذاخوری‌های دانشجویی اندکی خلل ایجاد شود و کیفیت غذا تحت تاثیر قرار گیرد؛ مشکلی که به اعتقاد او راه‌حلی به‌جز صنعتی‌سازی رستوران‌های دانشجویی و راه‌اندازی رستوران‌های مکمل ندارد.
صدیقی این جملات را سال ۹۷ بر زبان آورد و قول داد تا پایان سال، ۵۰ درصد آشپزخانه‌های دانشگاه‌ها صنعتی می‌شود و راه‌اندازی رستوران‌های مکمل که غذاهای متنوع با کیفیت بهتر و درعین حال با قیمت دانشجویی دارند پیگیری شود که البته دیروز چون هرگونه پیگیری ما از وزارت علوم بی‌نتیجه ماند، نمی‌توان قضاوت کرد که این هدف محقق شده است یا خیر.
با این حال جامعه دانشجویی کشور این اظهار امیدواری رئیس سازمان امور دانشجویی را
به خاطر دارد که گفته بود تا پایان سال ۹۸ امیدوار است که در هیچ‌یک از آشپزخانه‌های دانشگاه‌ها غذا به صورت سنتی طبخ نشود. این جمله سرآغاز یک مطالبه‌گری دانشجویی است و می‌تواند سرآغاز پایان اعتراضات دانشجویی به کیفیت و بهداشت غذاها نیز باشد و حتی مهم‌تر، پایانی بر مسمومیت‌های غذایی دنباله‌دار دانشجویان. /روزنامه جام جم