به گزارش بخش اجتماعی سایت خبرهای فوری، دعوای کلامی بین حضرات آیت‌الله شیخ محمدیزدی و آیت‌الله آملی‌لاریجانی برخلاف آنچه گفته میشود، دعوای طلبگی نیست که ناشی از استنباط احکام باشد که امری طبیعی در حوزه‌هاست. آنان از ادبیاتی استفاده کرده‌اند که تأمل‌برانگیز است.
مثلا «ما از شما فهم کلمات محقق‌نائینی و محقق‌عراقی و محقق‌اصفهانی را نمی‌خواهیم که انتظارش بی‌مورد است، اما دقت در همین عبارت‌های فارسی قوانین مصوب مجلس و دقت در بررسی خلاف قانون یا خلاف شرع بودن آنها انتظار بحقی است که متأسفانه گاه این هم مفقود است» و فقیه دیگر به‌صراحت می‌گوید: «شما در قم بودنتان هم خیلی مؤثر نبود، چه رسد به نجف بروید».
این در حالی است که آیت‌الله آملی‌لاریجانی در سه منصبی که برعهده داشته و دارند(ریاست قوه قضاییه،ریاست مجمع تشخیص مصلحت و عضویت در شورای نگهبان)، منصوب مقام معظم رهبری بوده و این ادبیات و برخورد زیبنده نیست. کاش مسئولان در زمانی که در منصب خود انجام وظیفه می‌کنند به یاد داشته باشند وامدار ۸۰ میلیون نفر جمعیت کشور بوده و باید در احقاق حقوق آنان بکوشند. حمله به افراد بعد از مسئولیت یا اعلام اینکه من مسائلی را از زمان مسئولیت می‌دانم که گفتن آنها باعث اتفاقاتی خواهد شد، خلاف رویه‌های معمول است.
