به گزارش بخش اجتماعی سایت خبرمهم، «بی‌تردید نحوه مواجهه با کووید – ۱۹ بسیار حائز اهمیت است و در این بین برخی هنوز به سیاست ایمنی گله‌ای اشاره دارند؛ حال آن که چنین سیاست و تفکری به روایت سازمان بهداشت جهانی، غیر علمی و غیر اخلاقی است. بنابراین چه دولت‌ها از این سیاست سخن بگویند و چه به صورت پنهان آن را پیاده‌سازی کنند، عملا به منزله ارتکاب عملی غیر علمی و غیر انسانی است. از سوی دیگر به رغم این که ویروس کووید – ۱۹ یکی بوده و عامل بیولوژیک آن مشترک است ولی الگوی اپیدمیولوژی بیماری در جوامع مختلف متفاوت است. حتی در شهری مثل تهران الگوی اپیدمیولوژی منطقه ۴ با منطقه ۲۲ متفاوت است. بر این اساس سیاست‌هایی که اتخاذ میشود باید اولا متناسب با شرایط بومی باشد و ثانیا چون این ویروس از نوع حاد و پیش‌رونده است و تغییرات اپیدمی در طی زمان سریع است، سرعت عمل بالا در تصمیم‌گیری و اقداماتی که بتواند ما را از عامل بیماری‌زا پیش بیندازد، حائز اهمیت است. از طرفی سیاست‌هایی که در کشورهای مختلف اتخاذ کرده‌اند، به زمان و مرحله بیماری بستگی دارد.
در حال حاضر ما از مرحله قرنطینه گذر کرده‌ایم و شاید اگر در چند هفته اول اپیدمی، قرنطینه را انجام می‌دادیم، می‌توانستیم این ویروس را کنترل کنیم. در چند هفته بعدتر از آن اگر قرنطینه معکوس انجام می‌دادیم و از شهرهای سالمی که هنوز آلودگی منتشر نشده بود، محافظت می‌کردیم، باز هم می‌توانست مؤثر باشد اما در حال حاضر بیشتر «خودقرنطینگی» نیاز است اما شروطی دارد؛ بدان معنا که این «خودقرنطینگی» باید برای گروه‌های پرخطر باشد و دوم این که در چارچوب سازمان‌دهی شده باشد، نه این که صرفا سیاستگذاران نظام بهداشت و درمان ما اعلام کنند که مردم خود را قرنطینه کنند، در این صورت به هیچ جایی نخواهیم رسید. بنابراین باید برای افراد در اولویت و گروه‌های پرخطر برنامه‌ریزی کرد تا مجبور نباشند از منزل خارج شوند. در اینجا قوه قهریه می‌تواند مؤثر باشد اما به‌تنهایی کارساز نیست و نکته بعدی آن است که باید بهانه‌ها و دلایلی که افراد نمی‌توانند به قوانین و قواعد قرنطینه تمکین کنند را بررسی و براین مبنا اقدام کرد. تعداد این افراد در جامعه زیاد نیست و با هزینه کمتری نسبت به صرف بودجه‌های درمانی می‌توان این افراد را مدیریت و کنترل کرد.
به طور معمول هر بیمار کرونایی حدود ۲۰ میلیون تومان به دولت هزینه تحمیل می‌کند و روزانه فقط پنج هزار نفر در کشور بستری می‌شوند که این میزان اگر در ۲۰ میلیون تومان ضرب شود، با رقم درشتی روبه‌رو خواهیم شد که این رقم فقط صرف بستری و درمان میشود و این‌ها فارغ از هزینه‌های غیر مستقیم و درد و رنجی است که به جامعه تحمیل میشود. بنابراین بر خلاف تصور برخی از صاحب‌نظران، هزینه پیشگیری به‌صرفه‌تر و ارزان‌تر است. لذا روش‌هایی که ما اتخاذ می‌کنیم با روش‌ها و زمان‌های مختلف و الگوهای اپیدمیولوژی، متغیر و متفاوت است و ما نمی‌توانیم تابع و پیرو سیاستگذاری در سایر کشورها باشیم و باید به‌صورت بومی روش‌هایی را به منظور مقابله با کرونا اتخاذ کنیم و از سوی دیگر لازم است گروه‌های پرخطر را شناسایی کرد و در اولویت قرارداد. این اولویت‌بندی‌ها به ما کمک می‌کند که بضاعت و منابع خود را روی این بخش‌ها متمرکز کنیم. ما نمی‌توانیم به‌صورت گسترده تمامی گروه‌ها را تحت پوشش قرار دهیم و این مسئله از عهده هیچ کشوری برنمی‌آید. در خاتمه هم باید بر این نکته تأکید کرد که ما در حال حاضر وارد پیک چهارم نشده‌ایم چون هنوز روند تغییرات کوچک و مختصر است.»/رسالت
