به گزارش بخش اجتماعی سایت خبرمهم، هنوز یک هفته از خبر خودکشی سید محمد موسوی‌زاده، دانش‌آموز ۱۱ ساله در شهرستان دیر استان بوشهر نگذشته است که روز گذشته خبر خودکشی یک دانش آموز ۱۱ ساله دیگر خبرساز شد. حسن خانجانی، دادستان استان همدان این موضوع را تایید کرده و گفته است: «پدر و نامادری کودک ۱۱ ساله اعتقاد دارند ممکن است خودکشی بر اثر تأثیر گرفتن از چالش مومو باشد اما این ادعا هنوز محرز نشده است.» او همچنین افزود که «طبق گفته‌ها نوجوان خود را حلق‌آویز کرده و این ادعا نیز باید بررسی شود». بعد از مرگ محمد موسوی‌زاده نیز، دو مقام استان بوشهر از خودکشی یک نوجوان که به دلیل فقر و زندانی بودن پدرش ترک تحصیل‌کرده و به کار در یک سنگ‌فروشی مشغول بود به عنوان دومین مورد از خودکشی کودکان و نوجوانان در این استان در کمتر از یک هفته خبر داده بودند. همان‌طور که مجید خورشیدی، معاون استاندار بوشهر، از خودکشی این نوجوان در جنوب این استان و این‌بار در شهر کنگان خبر داده و این موضوع را نگران‌‌کننده خوانده است. خانواده این نوجوان ساکن کنگان، به‌دلیل حبس پدر با محکومیت قتل عمد، از فقر اقتصادی و آسیب‌های اجتماعی رنج می‌بردند. به گفته خورشیدی، خانواده این نوجوان درحالی که بومی شهرستان کنگان نبودند در یک خانه‌باغ در این منطقه سکونت داشتند و پدر خانواده نیز در یکی از استان‌های همجوار بوشهر زندانی و در حال تحمل کیفر بوده است. خورشیدی سن دومین قربانی خودکشی در جنوب بوشهر را ۱۵ سال اعلام کرد و گفت که این نوجوان از دو سال پیش و در پی زندانی شدن پدر ترک تحصیل کرده بود و در یک کارگاه سنگ‌فروشی کار می‌کرد.
تبعات کاهش سن خودکشی
با توجه به این روند خودکشی دانش‌آموزان و نوجوانان در حال تبدیل شدن به یکی از معضلات مهم اجتماعی است، در حالی‌که بسیاری از جامعه‌شناسان معتقدند که بزرگترین تهدید و خطر خودکشی جنبه یادگیری و آموزشی آن را برای افراد دیگر دارد. همان‌طور که سید حسن موسوی چلک، رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران از کاهش سن اقدام به خودکشی در کشور ابراز نگرانی شدید می‌کند و به «آرمان ملی» می‌گوید: یکی از مشکلات ما در اقدام به خودکشی، جنبه یادگیری آن در جامعه است که باعث میشود که هر فردی که ناراحتی برایش به وجود می‌آید، دست به خودکشی بزند، به این دلیل است که می‌گویند اگر در محیطی فردی اقدام به خودکشی کرد، اطرافیان آن فرد و کسانی که در آن محیط قرار داشتند باید برنامه‌های پیشگیرانه در مورد آنها انجام شود، چون ریسک خودکشی در چنین خانواده‌ها و محیط‌هایی در حالت معمول بیشتر از سایر نقاط است. وی برای تایید این ادعا به خودکشی چند دانش‌آموز و نوجوان در هفته گذشته اشاره می‌کند و می‌افزاید: شیوع کرونا زشتی‌ها و مشکلات جامعه را نمایان کرد. به عنوان مثال نوجوانان ۱۰ تا ۱۵ ساله‌ای که به دلیل نداشتن گوشی هوشمند و فقر خانواده‌شان اقدام به خودکشی می‌کنند و این امر نشانگر مشکلات اقتصادی جامعه است که این روزها کودکان را نیز درگیر کرده است. بی‌شک خودکشی راه برون‌رفت از مشکلات نیست و برای فرد مشکلات بسیاری را بر مشکل قبلی می‌افزاید و اصلا نمی‌تواند راهگشا باشد. این‌ها را باید آموزش و پرورش به دانش‌آموزان آموزش دهد و از تابوهای کهنه و نخ‌نمای خود دست بردارد. طبیعتا آموزش‌وپرورش و رسانه‌ها نقش اساسی در بالابردن سواد اجتماعی دارند و مجموعه دانشگاه‌ها در این رابطه می‌توانند موثر عمل کنند. نکته بعدی نقش مشاوران و روانشناسان در این رابطه است و باید نگاه جامعه نسبت به روانشناس تغییر پیدا کند، چون قرار نیست حل همه مشکلات برعهده خود فرد باشد. بهتر است که از ظرفیت منابع و متخصصان اجتماعی مانند روانشناسان، مددکاران، مشاوران و روانپزشکان استفاده کنیم./ارمان ملی
