به گزارش بخش بین المللی سایت خبرهای فوری، «می‌توانید چند لحظه منتظر بمانید؟» صدای جیرجیر از گوشی تلفن به گوش رسید و به دنبال آن صدای خنده از سمت احتمالا راه‌پله و اتاق آمد و بلافاصله در صداهایی دیگر محو شد. جسی راسچرت گفت: «خیلی ببخشید.» عذرخواهی جسی به خاطر این بود که وسط مصاحبه پسر دو ساله‌اش از راه رسیده و او مجبور بود او را به اتاقش برگرداند. همین لحظه کوتاه نمایانگر محور بحث این نوشته است: تعادل حرفه‌ای میان مادر بودن و فوتبالیست حرفه‌ای بودن. در دوره نهم W-League (لیگ فوتبال زنان استرالیا که از سال ۲۰۰۸ به راه افتاده است) جسی که در تیم کانبرا یونایتد توپ می‌زد بازی تیمش مقابل ملبورن سیتی را از دست داد، چراکه در گیرو‌دار تولد دومین فرزند خود بود.
جسی می‌گوید: «بازی نکردن در روز پنجشنبه مقابل ملبورن سیتی یا اینکه بگویم من
در دسترس نیستم که بازی کنم… فرقی نمی‌کند! من خیلی عصبی بودم که این حرف را به اعضای باشگاه می‌زدم، چون این یک شغل واقعی است. این W-League است. این یک مساله مهم
به حساب می‌آید. اما آنها فوق‌العاده رفتار کردند. آنها گفتند خانواده در اولویت است. خانواده قطعا قبل از هر چیزی اهمیت دارد.» منظور جسی از آنها، سرمربی تیمش یعنی هیتر گاریوک و دستیارش اسکات او دونل است. جسی گفت: «از نظر شخصی شاید به این خاطر که هیتر خودش یک مادر است وضعیت مرا درک می‌کند. مربیان بدون فرزند ممکن است نفهمند که برخی موارد چقدر حساس است. بودن در خانواده و همزمان فعالیت ورزشی کار کاملی است و شما به پشتوانه نیاز دارید تا وظایف خود را انجام دهید، بنابراین اگر مربی‌ای تجربه خانوادگی کاملی نداشته باشد وضعیت برای من سخت میشود.»
آشتی دادن فوتبال حرفه‌ای و مادر بودن برای ورزشکاران کار سختی است. در مقایسه با مشاغل دیگر بازیکنان فوتبال در ۲۵ سالگی به اوج خود می‌رسند و بیشترین وقت را صرف فوتبال می‌کنند و حداکثر در ۴۰ سالگی هم بازنشست می‌شوند. در چنین شرایطی انتخاب خانواده و فوتبال با هم تقریبا غیرممکن است. جسی می‌گوید: «پسرم معمولا از ساعت ۵:۳۰ تا ۶:۳۰ صبح بیدار میشود و من او را ساعت ۷:۳۰ به مهدکودک می‌برم. اگر یک روز کاری باشد من راهی تمرین می‌شوم و بعد از آن باید مراقب روال زندگی و وضعیت خواب پسرم باشم. او حدودا ساعت ۷:۳۰ به خواب می‌رود و بعد از اینکه او خوابید من تازه فرصت می‌کنم کمی به فعالیت‌های شخصی‌ام بپردازم.»
تا سال ۲۰۱۷، W-League هیچ سیاست رسمی و رویه مشخصی برای حمایت از مادران نداشت. همیشه تمهیدات در داخل باشگاه‌ها صورت می‌گرفت و بازیکنان مجبور بودند به تنهایی از کودکان‌شان مراقبت کنند. آنها غالبا به دوستان و سایر اعضای خانواده در این زمینه متوسل می‌شدند، اما به لطف توافقنامه لیگ، اوضاع بهبود یافته است. اگر بازیکن در طول فصل باردار شود، مبلغ قرارداد و دستمزدهای او به‌طور کامل پرداخت میشود. لیگ همچنین هزینه پروازها و اقامت کودکان زیر سه سال را نیز تقبل کرده است.
این اصول حرفه‌ای که در حال بهبود هستند، در کمتر از یک دهه قبل اصلا وجود نداشتند. ملیسا باربری، کاپیتان سابق تیم ماتیلداس و مربی دروازه‌بانان تیم ملبورن‌سیتی به خوبی به یاد دارد که پس از به دنیا آمدن فرزند اول خود یعنی هالی، در سال ۲۰۱۳ با چه مشکلات بزرگی دست و پنجه نرم کرده بود. از دست دادن جام جهانی و بدون تیم ماندن در W-League. او به همه باشگاه‌ها نامه زد و برای بازی اعلام آمادگی کرد اما همه او را رد کردند. این ادامه پیدا کرد تا اینکه رز آلویسی در تیم زنان آدلاید پستی به دست آورد و باربری را به خدمت گرفت. او گفت: «او این حرکت را دید و اشتیاق مرا برای بازگشت درک کرد و متوجه شد من می‌توانم دروازه‌بان خوبی برای تیمش باشم. من در ابتدای بازگشت شرایط سختی داشتم. اول از همه به خاطر بچه‌دار شدن همچنین مشکل مدیریت زمان اما برخی افراد قطعا این امکان را برای من فراهم کردند.»
مانند باربری، گاریوک (که به جسی اجازه داد به فرزندش برسد) یک نمونه دست اول از مادرانی بود که بعد از وضع حمل با باشگاه خود به مشکل خورد. او پرونده‌ای علیه فدراسیون فوتبال استرالیا به راه انداخت و مبارزات مادران را در کانون توجهات قرار داد. این جنبش درنهایت به اصلاح قوانین در W-League منجر شد. گریوک درباره زمان حضور در ماتیلداس می‌گوید: «هیچ سیاست رسمی وجود نداشت. من از بچه‌دار شدن برگشتم و تمریناتم را از سر گرفتم. من برای سفر به امریکا انتخاب شدم ولی همه دیدند چه اتفاقی رخ داد. همه‌چیز از کار افتاد!»
با این حال W-League هنوز یک تورنمنت نیمه‌حرفه‌ای است و هر سه زن موافق هستند که یک لیگ تمام وقت حرفه‌ای می‌تواند مادرانی را که بعد از آنها وارد این تورنمنت می‌شوند از نظر ثبات اقتصادی و امنیت شغلی در شرایط پایدارتری قرار بدهد و این برای خانواده بازیکنان نیز مهم است. گاریوک می‌گوید: «این صنعتی نیست که من مادران را به فعالیت در آن تشویق کنم. اول از همه شما شغل پایداری ندارید. شما نمی‌دانید می‌مانید یا می‌روید. دوم اینکه شرایط شما از نظر مالی پایدار نیست. همچنین از نظر خانواده شما وقت زیادی را از دست می‌دهید. شما باید یک انتخاب داشته باشید؛ اینکه می‌خواهید مادر شوید یا خیر. گزینه سومی وجود ندارد.»
در چنین شرایطی و با وجود تغییر شرایط به نفع مادران هنوز به نظر می‌رسد باید اصلاحات بیشتری صورت بگیرد. هر سه مادر هنوز دغدغه‌های زیادی در مورد فرزندان‌شان دارند. همین وقفه در ابتدای مصاحبه با جسی یا باربری که بچه‌هایش را به خانه مادربزرگ‌شان می‌برد و وسط مصاحبه باید گوشی را نگه دارد، چون اسباب‌بازی پسرش افتاده توی پیاده‌رو یا گریوک که تازه پس از خواباندن بچه‌هایش در صبح روز کریسمس باید به کارهای شخصی‌ای برسد.
این یک یادآوری و مثال بود از اینکه مادر بودن به اندازه فوتبالیست بودن یک شغل تمام وقت است. برای حفظ استعداد و تجربه بازیکنانی که مادر شده‌اند پشتیبانی موسسات فوتبال بسیار مهم است. باید اطمینان حاصل شود که زنان فوتبالیست در آینده مجبور نباشند بین فوتبالیست بودن و مادر بودن گزینشی انجام دهند. آنها نباید مجبور باشند در ابتدای دوران جوانی از خودشان بپرسند: مادر باشم یا فوتبالیست حرفه‌ای؟/گاردین
