به گزارش بخش بین المللی سایت خبرهای فوری، ایو بوردیون، ستون نویس روزنامۀ فرانسوی لزاکو، چاپ پاریس، در یادداشتی با عنوان” پیام های مبهم ترامپ به تهران” دلایل و پیامدهای اقدام اخیر آمریکا در تحریم وزیر خارجه ایران را مورد بررسی قرار داده است.
بخش‌هایی از این یادداشت را بخوانید:
گیج کننده و در عین حال مبهم و غیر قابل درک. واشنگتن پیام های متضادی را به تهران ارسال می کند، بر حسب همان شیوۀ مذاکره مختص ترامپ: ” عرصه را بر تو تنگ می کنم اما می شود راهی برای مصالحه پیدا کرد”.
ترامپ در تازه ترین اقدام ناگهانی، عصر چهارشنبه اعلام کرد که وزیر خارجه ایران را تحریم می کند، اما در عوض معافیت تحریم‌ها علیه شرکت های هسته ای که در ایران فعالیت دارند را تمدید می کند. این در حالی است که واشنگتن تمام تلاش خود را می کند تا عرصۀ اقتصادی را بر ایران تنگ کند، آنهم به این دلیل که به زعم واشنگتن ایران در حال پنهان سازی پروژه ساخت بمب اتم است!
تحریم ظریف ظاهراً اقدامی سمبلیک است، چرا که وزیر ایرانی حساب بانکی در خارج از کشور ندارد. اما این تصمیم، برخلاف همۀ ابزارها و موازین بین المللی است؛ همانطور که سناتور رند پال، این مسئله را تأئید کرد. وی که به تازگی برای میانجیگری میان تهران و واشنگتن تلاش هایی صورت داده بود، در تازه ترین اظهاراتش تأکید کرد: چگونه می توانیم اقدام دیپلماتیک داشته داشته باشیم در حالی که دیپلمات های آن کشور را تحریم کرده ایم. به نظر می رسد برای دولت ترامپ کنار گذاشتن جواد ظریف- مذاکره‌کننده اصلی توافق هسته‌ای در سال ۲۰۱۵ اهمیت چندانی نداشته باشد. ظاهرا هدف ترامپ از چنین تصمیمی القای این مسئله است که او تنها با رهبر ایران مذاکره خواهد کرد.
اما تصمیم ترامپ در تمدید معافیت تحریم های هسته ای شرکتهایی که در سایت های اتمی ایرانی کار می کنند، اقدامی به مراتب مبهم تر بود. در واقع در این میان، موضوع نوسازی نیروگاه برق بوشهر و همچنین رآکتور آب سنگین اراک- سایت تولیدکننده پلوتونیوم تحت نظارت آژانس بین المللی انرژی اتمی است که توسط شرکتهای چینی به منظور ایزوتوپ های پزشکی نوسازی مطرح است.
بحث هایی در داخل دولت ترامپ دربارۀ معافیت های تحریم صورت گرفت و آنرا در قالب تنش های موجود در خلیج فارس- محل عبور نفتکشها- تحلیل و ارزیابی کردند. جناح بازها امیدوارند که زمان آن فرا رسیده بود که به این تنش ها پایان داده شود. ایالات متحده در حال حاضر سیاست “فشار حداکثری” را دنبال می کند تا بتواند تهران را برای مذاکره مجدد پای میز مذاکره بیاورد؛ آنهم براساس پذیرش یکی از بندهای توافق نامه هسته ای مبنی بر نظارت بیشتر فعالیت های ایران…
اما تصمیم معتدل ترامپ دلیل دیگری هم دارد و آن اینکه بر سر مسئله ایران با سایر مذاکره کنندگان توافق هسته ای( اعم از چین، روسیه، آلمان، فرانسه و انگلیس) تضاد پیدا نکند. نتیجه همان شد که دیدیم تصمیمی پارادوکسیکال مبنی بر اجازه آمریکا به شرکتهای هسته ای برای فعالیت در سایت های غنی سازی ایرانی. /خبرآنلاین
