به گزارش بخش اقتصادی سایت خبرمهم، اینکه روزنامه دولت تیتر درشت می‌زند «تجارت ۹۰ میلیارد دلاری با دورزدن تحریم‌ها» (۲/۳/۱۴۰۰) و به نقل از رئیس سازمان توسعه تجارت می‌نویسدکه «از صد میلیارد دلار تجارت خارجی در سال گذشته، ۹۰ درصد آن خارج از سیستم بانکی صورت گرفته است»، افتخار ندارد؛ بلکه نشان از حجم عظیمی از منابع است که دراین‌میان از بین رفته و مصروف توسعه کشور و رفاه جامعه نشده است. مانند گاز و برق و آب‌مان که حداقل یک‌سوم حجم آنها در مسیر انتقال و به سبب فرسودگی خطوط هدر می‌رود و نیست و نابود میشود.
اینکه تصور کنیم با تعاملات اقتصادی با کشورهای منطقه می‌توانیم صاحب رشد و توسعه اقتصادی شویم، جز خیال‌پردازی نیست. چنان‌که به قول رئیس مرکز پژوهش‌های اتاق ایران، سهم کل کشورهای منطقه از اقتصاد جهانی حدود شش درصد است و ۹۴ درصد اقتصاد جهان در خارج از این منطقه جریان دارد.
این اقتصاد شش‌درصدی منطقه‌ای دنباله‌رو و یکی از حلقه‌های زنجیره تولید و تجارت جهانی است و هیچ‌یک از این کشورها جزء کشورهای کانونی این زنجیره به‌شمار نمی‌آیند. جالب آنکه به قول ایشان در هیچ‌یک از اسناد اقتصادی همین کشورهای منطقه (ازجمله ترکیه، عمان، امارات، پاکستان و…) ایران به‌عنوان شریک راهبردی و حتی در بین ۱۰، ۱۵ کشور شریک این کشورها محسوب نمی‌شود (رسانه‌ها، ۱/۱۲/۱۴۰۰) همکاری‌های اقتصادی منطقه‌ای وقتی می‌تواند برای کشور ارزش‌آفرین و راه‌گشا باشد که در چارچوب یک نقشه بزرگ‌تر برای نقش‌آفرینی در زنجیره ارزش تولید و تجارت جهانی طراحی و اجرا شود.
تأکید بر اینکه «اقتصاد و زندگی مردم را به برجام گره نمی‌زنیم» و «منطقه‌گرایی اقتصادی» (به‌عنوان راهبردی اصلی در برنامه هفتم توسعه، علی احمدی، دبیر کمیسیون مشترک سیاست‌های کلی برنامه هفتم، (۲۲/۳/۱۴۰۱) و مشغول‌شدن به توزیع کالابرگ و کارت نان و اقتصاد معیشتی و بخور و نمیر و… و غفلت از انجام اصلاحات عمیق اقتصادی، هر روز ناترازی‌های مختلف در دخل و خرج دولت و نظام بانکی و صندوق‌های تأمین اجتماعی و منابع آبی و محیط‌زیستی و… را تشدید و آینده‌ای تیره و تار برای توسعه و پیشرفت این سرزمین رقم می‌زند.
