به گزارش بخش فرهنگی سایت خبرهای فوری، مردان و زنان، دختران و پسران طبقه متوسط شهری. با کمی بغض، با کمی خنده‌های ملیح با کمی میمیک‌های مبالغه شده.
اگر هم نقشی متفاوت ایفا کنند عموما برای نقش خود به یکسری کلیشه‌های از پیش آماده و تیپیک پناه می‌برند. فاصله آنها از کاراکتر واقعی‌شان و یا از تیپ‌های کلیشه‌ای (مثلا دختر فقیر، پسر زحمتکش و یا مرد خیلی ثروتمند ) به ندرت اتفاق می‌افتد. درباره چندتا از این استثناها قبلا نوشته‌ام.
مثلا عزت‌الله انتظامی در اجاره نشین‌ها که خیره کننده است یا داریوش ارجمند در ناخدا خورشید و مهدی هاشمی در سیانور. کلاس این بازی‌ها، فراتر از سقف سینمای ایران و در کلاس بین‌المللی است. (طبیعتا در مقایسه با فوق شاهکارهای بازیگری که مثلا همین امسال خواکین فینیکس و جوپشی و آل‌پاچینو و براد پیت و آدام درایور نمایش دادند)
اما اگر بخواهم بهترین بازیگر تاریخ سینمای ایران را انتخاب کنم اسم یک نفر دیگر را می‌آورم.نه! بهروز وثوقی را نمی‌گویم. به نظرم سعید پورصمیمی بهترین بازیگر تاریخ سینمای ایران است. نه فقط به خاطر نقش ملول در ناخدا خورشید که بیشتر به خاطر درخشش نادیده گرفته شده‌اش در پرده آخر.
این دو فیلم را پشت سر هم نگاه کنید و ببینید یک بازیگر، یک غول بازیگری چگونه می‌تواند به کاراکترها هویت ببخشد و آنها را به موجوداتی جذاب و نمایشی و باورپذیر بدل سازد.پورصمیمی مثل ارجمند از بازیگران نخبه تئاتر بودکه توسط ناصر تقوایی برای ناخدا خورشید دعوت شد. در واقع حضور او در سینما مدیون نبوغ تقوایی است.
او ۴۳ ساله است که اولین درخشش خود در سینما را به نمایش می‌گذارد و تا سال ۱۳۶۹ یعنی طی ۴ سال سینما را با انباشت هنرنمایی‌های خود سیراب می‌کند. در همین ۴ یا ۵ سال سه بار سیمرغ نقش دو به دست می‌آورد. برای ناخدا خورشید، تحفه‌ها (که فیلمی کمدی است ) و پرده آخر.
در دهه ۷۰ این درخشش را با فیلم‌های سرزمین خورشید، آبادانی‌ها و دلشدگان ادامه می‌دهد. ازآخرین نقش آفرینی‌هایش فیلم یه حبه قند است و خب تقریبا در تمامی کارنامه سینمایی‌اش نقش مکمل بازی کرده است. پورصمیمی ۷۶ ساله است و خداوند عمر دراز به او عنایت کند. یک بار دیگر پرده آخر را ببینید و از بازی او در نقش جامی رئیس یک گروه نمایشی دوره‌گرد لذت ببرید.
