آغاز فعالیت بهرام رادان در سال ۱۳۷۹ مصادف بود با روزگاری که سینما در حال پوست‌اندازی بود. چهره‌هایی تازه می‌آمدند و عرض اندام می‌کردند. مردم دیگر اقبال چندانی به ستاره‌های پیش نشان نمی‌دادند و دنبال چهره‌های جدید می‌گشتند. خیلی‌ها آمدند اما معدودی ماندند. محمدرضا فروتن، هدیه تهرانی، لیلا حاتمی و بهرام رادان.
پیش‌تر پرونده‌ای مفصل درباره مسیری که این بازیگر طی کرد، نوشتیم. آن گزارش به‌طور جزیی بازی‌های رادان را واکاوی نمی‌کرد و بیشتر در برگیرنده نوع انتخاب‌هایش بود. حالا اما سراغ ۱۰فیلم شاخص کارنامه‌اش رفته‌ایم تا عیار این بازیگر بعد از دودهه به شکل عینی مشخص شود. در کنار آن تجربیات خاص او که شامل تهیه‌کنندگی، خوانندگی، بازی در سریال و… میشود را هم به شکل جداگانه محک زده‌ایم. این پرونده به مناسبت اکران «سونامی» و «آشفتگی» تهیه شده که رادان در هردو نقش جوان اصلی را بازی می‌کند؛ او بعد از دو دهه هنوز در صف اول است.
آنچه پیش روی شماست، گزیده‌ای از گفته‌های بهرام رادان درباره فعالیت‌های اخیرش است. او همین چندشب پیش در اکران خصوصی «آشفتگی» صحبت کرد و نظرش را درباره همکاری با فریدون جیرانی به زبان آورد. درباره فضای بازیگری هم صحبت‌هایی کرد و از حکایت پذیرش سریال «رقص روی شیشه» گفت. بخشی از گفته‌ها هم صحبت‌هایی است که رادان در نشست خبری فیلم «سونامی» در جشنواره فجر بیان کرد. بریده‌ای از گفته‌هایش هم شامل مصاحبه‌ای است که با خودش داشتیم.
*** «آشفتگی» حال غریبی دارد
آقای فریدون جیرانی خودشان برند هستند. فردی هستند که بدون نیاز به اینکه چهره سرشناس در فیلمشان باشند، راه آسان‌تری را برای جلب نظر عموم مردم بروند. اما اینکه اینقدر ایده‌های نو و بدیع برای پردازش قصه دارند، خودش جای تحسین دارد. همه ما در این فیلم بسیار کیف کردیم. نزدیک به ۲۰سال است که نشده بود با آقای جیرانی کار کنم.
احساس می‌کنم این تجربه‌ای است که شاید هرکسی شجاعت تجربه‌کردنش را نداشته باشد. «آشفتگی» یک فیلم عجیب است که فریدون جیرانی در به تصویر کشیدن لحظات و شخصیت‌های کاملاً متفاوت با جریان روزمره سینما بسیار شجاعت داشته. «آشفتگی» حال غریبی دارد. وقتی برای دومین‌بار فیلم را دیدم احساس کردم که این فیلم به‌واقع یک اثر درست است. خیلی خوشحالم که در این پروژه بودم. امیدوارم مخاطبان هم فیلم را دوست داشته باشند.
بسیاری به من می‌گویند تیپ‌های مختلف در سینمای ایران به تو می‌آید، بازی‌کردی و درخشیدی، اما من هنوز از خودم راضی نیستم. من همیشه سعی کرده‌ام برای این مردم قدرشناس و دوست‌داشتنی، بهترین خدمتم را در عرصه هنر ارائه بدهم و تلاش می‌کنم همیشه این پختگی و بالندگی را مردم ببینند. درواقع می‌خواهم رادانی باشم که هرچه کاشته‌ام در این سال‌ها درو کنم.
*** رویای بازی در یک فیلم ورزشی
هر بازیگری با افزایش تجربه به‌تدریج تصمیم‌هایش به تمایلات‌اش نزدیک میشود. من در این سال‌ها سعی کردم به شعور مخاطب احترام بگذارم ولی بعضی وقت‌ها اشتباه در انتخاب موجب اشتباهاتی میشود؛ من سال پیش سه‌فیلم داشتم که هر سه فرمی متفاوت داشتند و تلاشم را برای آن‌ها انجام دادم. با این‌حال هیچ‌گاه از خودم راضی نیستم و اگر روزی از خودم راضی باشم، روز مرگ هنری من است.
هر بازیگری برای کار خودش استراتژی خاصی دارد و من هم امیدوارم بتوانم هرسال با کارهای نوتری در سینما حضور داشته باشم. اما درباره فیلم «سونامی» دوست دارم بگویم که معمولاً تکواندوکاران در سن ۲۳ یا ۲۴سالگی بازنشسته می‌شوند و من اگر وقت بیشتری برای تمرین داشتم، می‌توانستم از خودم راضی‌تر باشم چون رویای بازی در یک فیلم ورزشی از المپیک آتن با ما بود.
*** حضور سریالی‌ام پررنگ‌تر میشود
مدیوم سریال تلویزیونی یا نمایش خانگی با سینما متفاوت است؛ چندبار پیشنهاد نمایش خانگی را قبول نکردم البته قصدم این نبوده که سریال بازی نکنم اما به‌دلایلی این اتفاق رخ نداده است. البته اگر یک کاری مثل سریال «رقص روی شیشه» باشد که از مرحله ایده در جریان داستان بودم تا روزی که فیلمنامه کامل شد، متفاوت است. درواقع به‌طور دقیق بدانم ماجرا از چه قرار است، راحت‌تر می‌توانم به پیشنهاد سریال که به کنکاش بیشتری نیاز دارد، فکر کنم. شاید با یک پیشنهاد خوب که نکته جدیدی از من برای مخاطب نمایان کند، حضور سریالی‌ام پررنگ‌تر شود.
*** پارامترهای سلبریتی بودن
زمانی ارتباط بازیگران با مردم از طریق فیلم‌هایی بود که بازی می‌کردند و بعد از آن مجلات مطالبی درمورد آن‌ها می‌نوشتند اما امروز فضای مجازی یکی از پارامترهای سلبریتی‌بودن است. درواقع با مروری بر کارنامه کسانی که تعداد فالوئرهایشان بالاست و مورد توجه هستند، به این نتیجه می‌رسیم که نقش ماندگاری ندارند اما انگار قبلاً اول بازی می‌کردیم، وارد دل مردم می‌شدیم و امروز اول وارد دل مردم می‌شوند. اما من هنوز همان رادان هستم که اگر بخواهم در خاطر مردم بمانم، فیلم بد قبول نمی‌کنم.
یک دوره‌ای می‌گفتند فلان فیلم را ببینیم که فلان بازیگر بازی کرده اما امروز قصه، کارگردان و عوامل پشت دوربین مهمترند. البته همیشه مهم هستند اما شاید این اهمیت عمومی نشده بود. البته در عین حال برای یک عده‌ای از مردم هم هنوز بازیگر مهم است و اگر فیلمی می‌بینند، شاید به خاطر بازی بازیگر مورد علاقه‌شان باشد. این هم یک اتفاق خوب است؛ همه در راستای بالندگی و سرپا بودن سینمای ماست و این یک اتفاق خوشایند برای فرهنگ و هنر این مملکت است. /هفت صبح
