نان در خون بیماران!

به گزارش بخش اجتماعی سایت خبرمهم، پول که داشته باشی، از شیر مرغ تا جان آدمیزاد هم خریدنی می شود! باور کردنش سخت و تلخ است اما این روزها این ضرب المثل قدیمی دوباره مصداق پیدا کرده است … .

اولین باری نیست که داروهای ضروری‌ بیماران در داروخانه ها کمیاب می شود و سر از بازار سیاه در می آورد؛ کاسبان دارو، سال هاست که نانشان را در خون بیماران می زنند. این حقیقت تلخ شاید از نظر برخی، شایعه و کذب باشد، اما برای بیماران و خانواده های آن ها، خاطره ای است که بارها تکرار شده است. با این تفاوت که این بار به جز بیماران خاص و خانواده های آن ها، هزاران بیماران کرونایی هم مشتری بازار سیاه دارو شده اند؛

 هم بازار سیاه حقیقی، هم بازار سیاه مجازی!

در گروه تلگرامی «داروهای کمیاب» آگهی های فروش رمدسیویر را می بینم، دارویی حیاتی برای بیماران کرونایی که حتی در داروخانه های خصوصی هم توزیع نمی شود اما این جا یافت شدنی است؛ با این تفاوت که قیمت اش به جای ۷۰۰ هزار تومان رسمی، حدود ۱.۱ تا ۱.۳ میلیون آب می خورد. اوضاع سرم های تزریقی هم همین طور است، سرم هایی که یک بسته ۶ تایی آن ۲۵ هزار تومان بود، حالا هر بطری آن بین ۵۰ تا ۱۰۰ هزار تومان فروخته می شود.

تجربه این روزهای مردم هم روایتگر این اوضاع نابسامان است:

با کلی پیگیری، چهار سرم بدون آنژیوکت پیدا کردیم، ۳۹۰ هزار تومان! پول ارسالش با پیک هم به جای خود.

در بازار، فلوکستین پیدا نمی‌شود. بعد از کلی گشتن، نمونه خارجی اش را پیدا کردم اما باید دقیقا نصف حقوق یک ماهم را بدهم.

دلالان و کاسبان پول های کثیف، با سوءاستفاده از ضعف نظارت و بی توجهی مسئولان، بعد از جیب مردم به سراغ جان آن ها رفته اند. سرازیر شدن داروهای کرونا به بازار سیاه، آن هم با قیمت های سرسام آور، درد مضاعف این روزهایمان شده است.

می دانم که تلخی این گزارش، تا همین جا هم حسابی حال شما را مثل حال ما خراب کرده است، اما اجازه بدهید کمی بیشتر رنج و اضطراب مردم را درک کنیم و روایت فرزندی را بشنویم که برای نجات جان پدر، با اتفاقات عجیبی مواجه شده است: «سه شب قبل پدرم سکته مغزی را رد کرد؛ حالش آن‌قدر بد شد که ناچار شدیم او را به بیمارستان برسانیم. بیمارستان‌ها پر از بیماران کرونایی بود، حتی بیمارستان های خصوصی شهر. آخرش مجبور شدیم ساعت یک شب به خانه برگردیم و با توصیه یکی از پزشکان، از پدرم در خانه مراقبت کنیم. اما مراقبت در خانه هم امکاناتی می خواهد؛ یک کپسول ۱۰کیلویی اکسیژن به قیمت دو میلیون و ۵۰۰ هزارتومان، یک مانومتر به قیمت ۸۵۰ هزار تومان و یک دستگاه اکسیمتر به قیمت ۶۵۰ هزار تومان! کپسول ۱۰ کیلویی فقط جوابگوی دو ساعت است و بعد، برای پر کردن مجددش باید راهی کوچه و خیابان و اطراف شهر شد. من هم ناچار شدم برای ادامه نفس های پدرم ساعت ۲ شب در انتهای صف ۱۰۰ نفره متقاضیان شارژ کپسول بایستم. اما این همه ماجرا نبود؛ برای درمان پدر، سرُم هم لازم داشتیم و باید با نسخه پزشک، در بازار به دنبال سرم می‌دویدیم. جالب این بود که با این که می گفتند سرم خیلی کمیاب شده، اما من توانستم در کمتر از دو ساعت، در برخی داروخانه‌ها پنج سرم تهیه کنم، البته هر بطری به قیمت ۵۰ هزار تومان! تازه بعضی داروخانه‌ها هم سرم را به شرط خرید ویتامین‌های خارجی

می فروختند. مثل روزهایی که باید برای خرید روغن، یک کنسرو هم می خریدیم…». حرف پایانی او با ما هم، حرف دل همه خانواده های بیماران است: «دست کادر درمان را می‌بوسم و می‌دانم شرایط کشور بحرانی است، اما تو را به خدا به فکر اکسیژن و سرم بیماران باشید و نگذارید زالوهای بازار دارو خون بیماران را بمکند».

تماس های متعدد روز گذشته ما با دکتر شانه ساز، دکتر محمدی و دکتر جهانپور، رئیس، مدیر کل و سخنگوی سازمان غذا و دارو بی نتیجه بود اما سوالمان از آن ها را در گفت و گو با رئیس انجمن داروسازان مطرح کردیم و پرسیدیم «چرا نظارت بر روند عرضه داروهای ضروری این قدر ضعیف است و این دارو سر از بازار سیاه در می آورد»؟

وی در واکنش به فروش سرم در برخی داروخانه ها به چند برابر قیمت، همراه با خرید اجباری برخی مکمل ها هم می گوید: اکثریت همکاران ما همیشه برای تامین نیازهای دارویی بیماران همراه آن ها بوده اند اما اگر هم به صورت محدود چنین مواردی به ما گزارش شود، به شدت با خاطیان برخورد می کنیم.