جنجال فحاشی به عربستانی ها

به گزارش بخش ورزشی سایت خبرمهم، ناراحتیم؛ حس می کنیم حق جوان ایرانی خورده شده است. عیسی پسر محجوب جنوبی پرسپولیس را دو ساعت مانده به نیمه نهایی حساس لیگ قهرمانان آسیا محروم کرده اند؛ جوانی که می گوید روزگاری از فقر شدید جوراب به شکم می بست تا درد گرسنگی را حین تمرین کمتر حس کند، متهم به توهین نژادی شده است. کنفدراسیون فوتبال آسیا شادی پس از گلش به پاختاکور را مصداق توهین نژادی دانست و حتی با وجود ارائه مدارک از سوی باشگاه پرسپولیس که او پیش تر در لیگ ایران چنین کاری می کرده و منظور، تقسیم شادی با برادرزاده خردسالش است، نمی پذیرد و او را به مدت شش ماه از فعالیت های فوتبالی محروم می کند.

ناراحتی مان بیشتر می شود؛ می دانیم آل کثیر، پسری که زمان جوانی فقط پول یک وعده خوردن فلافل داشته ولاغیر، اصلا اهل نژادپرستی نیست؛ او اتفاقا خیلی خوب معنی تبعیض را می داند؛ هم خودش و هم گرسنگی های بی شماری که احتمالا در کنار دیگر افراد خانواده اش کشیده است.

ناراحتی مان وقتی بیشتر می شود که پرسپولیس قرار است به مصاف رقیبی از عربستان برود؛ کشوری که هرچه باشد، در سال های اخیر این طور نشان داده شده که دوست ایران نیست؛ دیپلماتیک و غیردیپلماتیک هم ندارد. در هر عرصه ای که ایران و عربستان روبه روی هم قرار گرفته اند، دو طرف برای برتری جویی تلاش کرده اند. داستان فوتبالی این دو کشور هم که مجزا و مفصل تر است؛ تماشاگری از این دو کشور برنمی تابد تیمش برابر رقیب بازنده باشد.

وقتی پای تیمی مثل النصر در میان باشد، داستان متفاوت تر هم می شود. پرسپولیس و النصر از قبل دل خوشی از هم نداشتند؛ به طور دقیق تر از اسفند ۹۴ تا الان. آن زمان در مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا به مصاف هم رفتند؛ النصر در عربستان برنده شد و پرسپولیس در تهران. شادی گل های بحث برانگیز راهب برای النصر و مهدی طارمی برای پرسپولیس هم هنوز در ذهن خیلی ها مانده است.

حالا با کنار هم گذاشتن اتفاقات می شود موضوع را راحت تر هضم کرد؛ بهترین بازیکن پرسپولیس در فاصله دو ساعت مانده به بازی با النصر، از سوی AFC که ادعا شده تحت نفوذ عربستان است، محروم که نه، نقره داغ می شود. از این نقطه به بعد، تفکرات یکسان است؛ اینکه با دخالت و نفوذ عربستانی ها در AFC، آنها کاری کردند تا پرسپولیس بهترین بازیکنش را برای دیدار با النصر نداشته باشد. اسمش را می شود گذاشت «ناجوانمردی». می شد النصر یا عربستانی ها به همراه AFC، جوانمردانه و در مستطیل سبز به دنبال رقم زدن نتیجه باشند و پشت پرده و نفوذ و لابی را بگذارند کنار. آنها اما راه میان بر را انتخاب کردند تا زودتر به مقصد برسند. پرسپولیس اما راه مقصد را بست و خودش به فینال رسید. لابی عربستانی ها با AFC به جایی نرسید و پسران پرسپولیس مسافر فینال لیگ قهرمانان آسیا شدند.

از زمان اعلام محرومیت شش ماهه آل کثیر، اما توهین به عربستانی ها و اعضای کنفدراسیون فوتبال آسیا به فضای مجازی کشیده شد. ترکیب آل کثیر با آل سعود، واژه توهین آمیز «آل کثیف» را ساخت. می شد اسمش را هیجان فضای مجازی گذاشت، ولی این هیجان کاذب پایش را به فضای حقیقی که هیچ، به صفحه نخست چندین روزنامه هم کشاند. همین صبح روز گذشته دو روزنامه ورزشی و دو تا سیاسی از این توهین عجیب و غریب در صفحه نخست استفاده کردند. «باخت آل کثیف با همه فوتبال سیاسی شان به پرسپولیس»، «آل کثیف آل کثیر را محروم کرد»، «انتقام تمیز از آل کثیف» و «ترفند آل کثیف»، تیترهای نامناسبی بودند که روی جلد رفتند.

ناراحتیم؛ از بازی ناجوانمردانه ای که پشت پرده صورت گرفته، عصبانی هم می شویم، ولی آیا ناراحتی و عصبانیت دلیلی برای به کار بردن کلمات نامناسب در فضای رسمی است؟ شاید تصمیمات هیجانی بوده و اگر زمان به عقب برگردد، دست کم یکی، دو روزنامه چنین واژه ای را استفاده نمی کردند. اما آنهایی که از توهین به عربستانی ها و فحاشی به این کشور استفاده آگاهانه می کنند، دنبال هدف مشخصی هستند؟ فوتبال ایران هنوز تاوان بالا رفتن «عده ای خاص» از دیوار سفارت همین کشور عربستان را می دهد. فوتبال باشگاهی به کنار، کار به جایی رسیده که فوتبال ملی هم به خطر افتاده است. از دیوار سفارت تا جلد روزنامه ها، آیا فحاشی به عربستانی ها جایز است؟

عجیب تر آنکه ادعای «فرهنگ ایرانی»، سال های سال است درونمان غوطه ور است. از مهر ایرانی می گوییم، ولی وقتی هیجان غلبه می کند و پای عربستان در میان باشد، احتمالا فحاشی هم جایز می شود!

مورد عجیب اینکه این واژه توهین آمیز به رادیو هم کشیده می شود؛ عجیب تر آنکه از زبان سرپرست مدیرعاملی باشگاه پرسپولیس هم مطرح می شود! مهدی رسول پناه در گفت وگو با رادیو تهران بدون لحظه ای درنگ می گوید «آل کثیف» می خواهد زهرش را به پرسپولیس بریزد؛ همین جمله اش تیتر سایت و خبرگزاری ها می شود و دوباره ناسزا وجهه ای معقولانه به خودش می گیرد! مهدی رسول پناه درباره شایعاتی که به راه افتاده و پایه گذار شکایت النصر از پرسپولیس شده، به رادیو می گوید: «این مسائل قانونی نیست؛ شیطنت هایی است که از سوی آنها انجام می شود. این اتفاقات هم از داخل و هم از آن طرف صورت می گیرد. به قول معروف این «آل کثیف» می خواهد زهرش را به پرسپولیس بریزد. کاری که در قبال آل کثیر صورت گرفت، مظلومیت او و پرسپولیس را نشان داد. ما یک جواب محکم و تودهنی خوبی به آنها دادیم؛ چون خدا با پرسپولیس بود».

کسی از رسول پناه نمی پرسد کدام «به قول معروف»؟ چه می شود که سرپرست مدیرعاملی باشگاهی بزرگ که پسوند «فرهنگی- ورزشی» را یدک می کشد، از توهینی ناخوشایند به عنوان عبارتی رایج یاد می کند و آن را بدون مزمزه کردن در رسانه ملی به زبان می آورد؟

در قبال رفتاری که با عیسی آل کثیر شده، بسیاری ناراحت هستند، ولی آیا این ناراحتی حق را به این افراد می دهد تا توهین علنی کنند؟ واژه توهین آمیز مذکور در شرایطی کل عربستانی ها را شامل شده که اتفاقا پس از رای صادرشده از سوی AFC چندین خبرنگار عربستانی به این رای به شدت اعتراض کرده و داد مظلومیت پرسپولیس را سر دادند. آیا حق آنهاست که فحش بخورند و با یک چوب رانده شوند؟

البته که شاید توهین به عربستانی ها، سرپوشی برای افتضاح مدیریتی باشد که ایرانی ها اسیرش شده اند؟ شاید آن قدر هیجان و عصبانیت غلبه کرده که منطق را فراموش کرده و قدرت تحلیل درست را از دست داده ایم؟ عربستانی ها از فرصت به دست آمده استفاده کرده اند؛ آنها از نداشتن مدیر لایق ایرانی در کنفدراسیون فوتبال آسیا نهایت استفاده را برده اند و ضربه شان را زده اند. حال، کدام یک منطقی تر است؛ فحاشی یا داشتن یک کرسی به دردبخور در AFC؟ آنهایی که گزینه نخست را انتخاب می کنند، راهشان مشخص است، آنهایی هم که سراغ گزینه دوم می روند، بهتر است از خودشان بپرسند اسم نایب رئیس ایرانی کنفدراسیون فوتبال آسیا چیست؟/شرق