دروغ بزرگ قرارداد بلندمدت در فوتبال ایران
به گزارش بخش ورزشی سایت خبرمهم، بهترین بازیکن جهان هم نمی‌تواند بندهای عجیب و غیرمتعارف در قرارداد بگذارد و حتی زیر بار بند فسخ ٧٠٠میلیون یورویی بارسلونا می‌رود، اما در ایران یک بازیکن بعد از اینکه کمی چهره شود و چند مشتری پیدا کند، هنگام عقد قرارداد می‌تواند هر بندی که می‌خواهد، حتی اگر غیرمتعارف باشد، در قراردادش بنویسد. در لیگ‌برتر فوتبال ایران که نام حرفه‌ای را یدک می‌کشد، خیلی از قراردادها با وجود داشتن پسوند بلندمدت می‌توانند در کوتاه‌ترین مدت به پایان برسند و این اتفاق در روزهای اخیر بارها رخ داده تا دست باشگاه‌های بزرگ حتی بعد از اینکه ستاره‌های خود را از دست می‌دهند، خالی بماند.
جدایی با دریافتی بالای ٨٠درصد!
مهدی ترابی که بعد از جدایی از پرسپولیس راهی قطر شده و گفته میشود با تیم العربی این کشور به توافق نهایی دست پیدا کرده، تا سال ١۴٠٠ با سرخپوشان قرارداد داشت. او اما خیلی راحت و حتی بدون اینکه مدیران پرسپولیس اطلاع داشته باشند، قرارداد خود را یک‌طرفه فسخ کرد و به قطر رفت. از سوی دیگر رشید مظاهری، دروازه‌بان تراکتور نیز وضع مشابهی داشت و با اینکه هنوز مسابقات برای تیمش به پایان نرسیده بود، اقدام به فسخ یک‌طرفه کرد. این دو بازیکن درحالی اقدام به جدایی کردند که بیش از ٨٠درصد قرارداد فصل گذشته خود را هم دریافت کرده بودند، اما بندهایی در قراردادشان بوده که اجازه فسخ قرارداد را به آنها داده است. این اتفاق در سال‌های اخیر بارها مشاهده شده و صدای هواداران تیم‌های پرطرفدار را هم درآورده است. شنیده میشود احسان حاج‌صفی، هافبک ملی‌پوش تراکتور نیز با وجود داشتن قرارداد سه‌ساله، تصمیم به جدایی گرفته و راهی لیگ یونان میشود. او هم احتمالا بندی در قراردادش وجود دارد که می‌تواند به راحتی جدا شود و حتی تراکتور را هم از این اتفاق باخبر نکند.
فروش بازیکن نه، جدایی مجانی
از سوی دیگر، باشگاه‌ها تقریبا هیچ اقدامی برای تمدید قرارداد ستاره‌های خود قبل از پایان قراردادشان نمی‌کنند و بندی هم در قرارداد برای مبلغ فروش بازیکنان قرار نمی‌دهند. با اینکه در اروپا مرسوم است حتی بزرگ‌ترین بازیکنان هم قراردادهای بلندمدت امضا می‌کنند و مبلغ هنگفتی برای فروش آنها به باشگاه‌های دیگر در قراردادشان گنجانده میشود، در ایران هیچ باشگاهی به شکل اقتصادی به قرارداد بازیکنان نگاه نمی‌کند. همین دیروز علی علیپور اعلام کرد که دیگر نمی‌خواهد در پرسپولیس بازی کند و از لیگ پرتغال به‌عنوان مقصد بعدی او نام برده میشود، اما به شکلی عجیب یک ریال هم از این انتقال به جیب پرسپولیس نمی‌رود. علیپور که از ١٧سالگی در پرسپولیس بازی کرده و در این تیم چهره شده، حالا خیلی راحت می‌تواند درخواست تمدید قرارداد پرسپولیسی‌ها را رد کرده و راهی یک تیم خارجی شود. علی کریمی هم که یکی از مهره‌های کلیدی استقلال در یک‌سال اخیر بود، احتمالا با چنین شرایطی راهی لیگ قطر میشود. از انتقال این بازیکن هم هیچ سودی به استقلال نخواهد رسید.
ترابی زرنگ‌تر از مسی؟
حتما طی روزهای اخیر اخبار مربوط به جدایی لیونل مسی از بارسلونا به گوش‌تان خورده است. خود این فوق ستاره آرژانتینی هم در مصاحبه‌ای که بعد از قطعی‌شدن ماندنش در بارسا داشت، صراحتا اعلام کرد که دوست داشته جدا شود، اما بندی که در قراردادش توسط باشگاه گنجانده شده بود، اجازه چنین کاری را به او نداد. بارسلونایی‌ها توانسته بودند برای بهترین بازیکن جهان منعی به نام بند فسخ ٧٠٠میلیون یورویی در قرارداد ثبت کنند تا در چنین شرایطی او را در تیم‌شان نگه دارند. حالا در ایران مهدی ترابی بدون هیچ منعی قراردادش را فسخ کرد و شکل این کار تا جایی از نظر پرسپولیسی‌ها توهین‌آمیز بود که صدای اعتراض یحیی گل‌محمدی هم درآمد. اما آیا مهدی ترابی از مسی زرنگ‌تر است یا اینکه ساختار فوتبال ایران چنین اجازه‌ای را به بازیکنان می‌دهد؟
قرارداد بلندمدت اینجا معنایی ندارد
در تمام دنیا رقابت بین باشگاه‌های بزرگ و متمول بر سر خرید بازیکنان نامدار وجود دارد و به همین خاطر هر چند وقت یک‌بار رکورد گران‌ترین انتقال فوتبال جهان شکسته میشود. با این حال باشگاه‌ها هر چقدر بیشتر برای بازیکن هزینه می‌کنند، در قرارداد او بندهای سفت و سخت‌تری برای روز مبادا قرار می‌دهند که یا مانع جدایی‌اش شوند یا در هنگام فروش هم پول خوبی از آن بازیکن به جیب بزنند. در ایران اما رقابت بین باشگاه‌ها برای جذب بازیکنان فقط در بالابردن رقم قرارداد خلاصه شده و چشم و هم‌چشمی عجیبی بین چند باشگاه برای جذب ستاره‌های بیشتر به وجود آمده است. این بزرگ‌ترین معضل چند‌سال اخیر فوتبال ایران بوده که باعث عقد قراردادهای غیرکارشناسی شده است. حالا در مواردی که پای بازیکنان و مربیان خارجی وسط است، کار به کمیته انضباطی فیفا کشیده میشود، اما در مواردی که بازیکنان ایرانی طرف قرارداد با باشگاه‌ها باشند، باشگاه مدنظر به شکل دیگری ضرر می‌کند. بارها شنیده‌ایم که باشگاه‌ها وقتی با یک بازیکن یا مربی قرارداد می‌بندند، اعلام می‌کنند مدت قراردادشان سه یا حتی پنج‌ساله است، اما در عمل این فرهنگ بین بازیکنان و مربیان جا نیفتاده که به قرارداد بلندمدت خود پایبند باشند. این قراردادها فقط در اسم بلندمدت است؛ وگرنه در عمل بعد از یک‌سال و حتی یک نیم‌فصل بازیکن می‌تواند با چند‌درصد دریافتی کمتر از بندی که در قراردادش آورده، ساز جدایی کوک کند. به نظر می‌رسد فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ به زودی باید با آسیب‌شناسی درست و وضع قوانین سفت و سخت جلوی این آشفتگی عجیب در فوتبال ایران را بگیرند تا باشگاه‌ها دائما از کمبود درآمدها و جدایی ستاره‌های خود به خاطر نپرداختن پول گلایه نکنند./شهروند
